Why do sunnis hate shias ?

[Rasputin]

گروه مذهبي جديد التاسيس تركيه ايي : هركس 2 نفر سني را بكشد بهشت بر او واجب مي شود

يك گروه تازه تأسيس انحرافي تركيه اي به رهبري «الله وردي.گ» كه خود را منتسب به شيعه مي كند، به تازگي در قالب تورهاي زيارتي به ايران سفر كرده و در تلاش براي اشاعه ديدگاه هاي خود است.

يك گروه تازه تأسيس انحرافي تركيه اي به رهبري «الله وردي.گ» كه خود را منتسب به شيعه مي كند، به تازگي در قالب تورهاي زيارتي به ايران سفر كرده و در تلاش براي اشاعه ديدگاه هاي خود است.

به گزارش شيعه نيوز به نقل از رجانيوز، اين گروه كه منابع مالي آن نامعلوم است با هزينه هاي هنگفت سعي در جذب طلاب جديد الورود تركيه اي نيز دارد.

برخي از اعتقادات اين گروه عبارت است از اينكه «اعضاي فرقه اگر گناه هم كنند باز اهل بهشتند»، «تجاوز به مال، جان و ناموس اهل سنت مباح است و آنها از كفار بدترند»، «عقل حجت نيست»، «مراسم عاشورا ساختگي و جعلي است»، «كسي كه 2 نفر سني را بكشد، بهشت بر او واجب است»!

[rfhr918]

khob khodaro shokr ke ina jaye khoda ham neshastan beheshto jahanam taeen mikonan vase adama....

[Rasputin]

مولوی شیخ علی دهواری، امام جمعه مسجد صدیق اکبر شهر سراوان ترور شد.

این روحانی 46 ساله که مدیر حوزه علمیه امام بخاری سراوان بود و به گفته منابع محلی بعنوان فردی که افکار تند مذهبی داشته باشد شناخته نمی شد، در روز دوشنبه 20 آبان (10 نوامبر) پس از اقامه نماز مغرب توسط دو نفر موتورسوار ناشناس به ضرب گلوله کشته شد.

نماينده آیت الله خامنه ای رهبر ایران در امور اهل سنت استان سیستان و بلوچشتان در بیانیه ای خواستار مجازات عوامل سو قصد به مولوی اهل سنت سراوان شده است.

معاون اجتماعي و ارشاد نيروي انتظامي سيستان و بلوچستان اعلام کرد در پی این حادثه طرح مهار در شهرستان سراوان براي شناسايي و دستگيري ضارب و يا ضاربان به اجرا درآمد و تحقيقات درباره شناسايي عوامل اين ترور ادامه دارد.

مولوي عبدالصمد ساداتی، امام جمعه شهرستان سروان، که عمدتا ساکنان آن را اهل تسنن تشکیل می دهند، این حادثه را با حادثه ترور معاون دادگستری این شهرستان که در ماه خرداد سال جاری رخ داد در ارتباط دانست و انگیزه انجام آن را "ایجاد اختلاف در وحدت ميان مردم" خواند.

در روز 24 خرداد ماه سال جاری نیز گروه سنی جندالله به رهبر عبدالمالک ریگی که در جنوب شرقی ایران دست به نبرد مسلحانه علیه دولت ایران زده است، 16 سرباز ایرانی را در شهر سراوان که در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد و هم مرز با پاکستان است، به گروگان گرفت و به گفته مقام های ایرانی تا کنون چند نفر از این سربازان رابه قتل رسانده است.

در اوایل سال میلادی جاری نیز نه سرباز ایرانی در اطراف شهرستان سراوانبه گروگان گرفته شدند که در نهایت در روز 30 ژانویه هفت نفر از آنان آزاد شدند.

شهر سراوان تنها شهر استان سیستان و بلوچستان نیست که در طی سال جاری صحنه بروز ترور بوده است.

در روز هفتم مهرماه سال جاری (28 سپتامبر) اتومبیل حامل دادستان عمومی و انقلاب شهر خاش در استان سیستان و بلوچستان نیز توسط افراد ناشناس به گلوله بسته شده اما او از این حادثه جان سالم به در برد.

از زمان به قدرت رسيدن محمود احمدی نژاد، رييس جمهور ايران، ناامنی در مرزهای شرقی و جنوبی ايران تشديد شده است. وی حتی در ماه دسامبر ۲۰۰۵، به استان سيستان و بلوچستان سفر کرد و قول داد امنيت را برای مردم اين منطقه تامين کند.

اما در جريان اين بازديد يکی از محافظان وی که از نيروهای سپاه پاسداران بود، به دست مردان ناشناس کشته شد.

ترور روحانی سنی در سراوان حدودا یک سال پس از آن رخ می دهد که سازمان عفو بین الملل با انتشار گزارشی دولت ایران و گروههای درگیر با دولت در استان سیستان و بلوچستان را به نقض گسترده حقوق بشر متهم کرد.

این سازمان مدعی شده بود که بیشترین میزان اعدام در سال های 2006 و 2007 در این استان رخ داده، با این حال برخی منابع سنی فشارهای اقتصادی و معیشتی موجود بر ساکنان این استان را بسیار مهم قلمداد کرده اند.

آنها همچنین حکومت ایران را متهم می کنند که به سختی امکان حضور اهل سنت در سمت های بالای مدیریتی این استان را فراهم می کند و افراد شیعه انتخاب شده در سمت های حکومتی هم به حساسیت های قومی-مذهبی در این استان عمدتا سنی نشین توجه نمی کنند.

[Rasputin]

Shia-Sunni Relations
Until the 1980s, the dominant view of contemporary political analysts held that Iraq was badly split along sectarian lines. The claim was that the Sunnis--although a minority--ran Iraq and subjected the majority Shias to systematic discrimination. According to the prevailing belief, the Shias would drive the Sunnis from power, if once afforded an opportunity to do so.

There was some basis to this notion. For many years Iraq was ruled by-and-large by Arab Sunnis who tended to come from a restricted area around Baghdad, Mosul, and Ar Rutbah--the socalled Golden Triangle. In the 1980s, not only was President Saddam Husayn a Sunni, but he was the vice chairman of the ruling Baath Party (Arab Socialist Resurrection). One of the two deputy prime ministers and the defense minister were also Sunnis. In addition, the top posts in the security services have usually been held by Sunnis, and most of the army's corps commanders have been Sunnis. It is also true that the most depressed region of the country is the south, where the bulk of the Shias reside.

Nonetheless, the theory of sectarian strife was undercut by the behavior of Iraq's Shia community during Iran's 1982 invasion and the fighting thereafter. Although about three-quarters of the lower ranks of the army were Shias, as of early 1988, no general insurrection of Iraq; Shias had occurred.

Even in periods of major setback for the Iraqi army--such as the Al Faw debacle in 1986--the Shias have continued staunchly to defend their nation and the Baath regime. They have done so despite intense propaganda barrages mounted by the Iranians, calling on them to join the Islamic revolution.

It appeared that, however important sectarian affiliation may have been in the past, in the latter 1980s nationalism was the basic determiner of loyalty. In the case of Iraq's Shias, it should be noted that they are Arabs, not Persians, and that they have been the traditional enemies of the Persians for centuries. The Iraqi government has skillfully exploited this age-old enmity in its propaganda, publicizing the war as part of the ancient struggle between the Arab and Persian empires. For example, Baathist publicists regularly call the war a modern day "Qadisiyah." Qadisiyah was the battle in A.D.637 in which the Arabs defeated the pagan hosts of Persia, enabling Islam to spread to the East.

The real tension in Iraq in the latter 1980s was between the majority of the population, Sunnis as well as Shias, for whom religious belief and practice were significant values, and the secular Baathists, rather than between Sunnis and Shias. Although the Shias had been underrepresented in government posts in the period of the monarchy, they made substantial progress in the educational, business, and legal fields. Their advancement in other areas, such as the opposition parties, was such that in the years from 1952 to 1963, before the Baath Party came to power, Shias held the majority of party leadership posts. Observers believed that in the late 1980s Shias were represented at all levels of the party roughly in proportion to government estimates of their numbers in the population. For example, of the eight top Iraqi leaders who in early 1988 sat with Husayn on the Revolutionary Command Council--Iraq's highest governing body-- three were Arab Shias (of whom one had served as Minister of Interior), three were Arab Sunnis, one was an Arab Christian, and one a Kurd. On the Regional Command Council--the ruling body of the party--Shias actually predominated. During the war, a number of highly competent Shia officers have been promoted to corps commanders. The general who turned back the initial Iranian invasions of Iraq in 1982 was a Shia.

The Shias continued to make good progress in the economic field as well during the 1980s. Although the government does not publish statistics that give breakdowns by religious affiliation, qualified observers noted that many Shias migrated from rural areas, particularly in the south, to the cities, so that not only Basra but other cities including Baghdad acquired a Shia majority. Many of these Shias prospered in business and the professions as well as in industry and the service sector. Even those living in the poorer areas of the cities were generally better off than they had been in the countryside. In the rural areas as well, the educational level of Shias came to approximate that of their Sunni counterparts.

Prior to the war with Iran, the Baath had taken steps toward integrating the Shias. The war placed inordinate demands on the regime for manpower, demands that could only be met by levying the Shia community--and this strengthened the regime's resolve to further the integration process. In early 1988, it seemed likely that when the war ends, the Shias would emerge as full citizens. This was not to be, however.

[Rasputin]

http://newsforums.bbc.co.uk/ws/fa/th...a?forumID=8329

[truthteller]

There is no real difference ... both are for nut jobs.

[Dokhtar Bandari]

There is no real difference ... both are for nut jobs.

LooooooooooooooooooooooL... true dat

[Rasputin]

تنش میان پیروان شیعه و سنی در چند سال گذشته در کشورهایی چون عراق، لبنان، بحرین و اخیرا عربستان سعودی به بحرانی تمام عیار تبدیل شده است.

گرچه فقط 15 درصد از جمعیت 25 میلیونی عربستان سعودی پیرو مذهب شیعه هستند، اما بر اساس گزارش گروه بین المللی بحران، شیعیان، غالب جمعیت شهرهای نفت خیز و مهمی چون قطیف، دمام و حساء (محل بزرگترین میادین نفتی و پالایشگاه های عربستان) را تشکیل می دهند.

ماه گذشته درگیری میان شیعیان و نیروهای پلیس در شهر مدینه موجی از نا آرامی به راه انداخت که منجر به بازداشت ده ها نفر شد.

این نا آرامی ها با دستور ملک عبدالله در خصوص آزادی بازداشت شدگان فروکش کرد، اما شرایط همچنان تنش آلود است.

بسیاری از شیعیان عربستان خود را به پیروان اين مذهب در عراق، ایران و لبنان نزدیکتر می بینند تا به سعودی ها که اکثرا وهابی هستند. وهابی ها معمولا شیعیان را رافضی و حتی گاهی مرتد لقب می دهند.

زمانی که بسیاری از مقامهای کشورهای عرب، ایران را که بیشترین جمعیت شیعه را در جهان دارد، تهدیدی برای امنیت منطقه خواندند، این نظریه در رسانه های عرب زبان به وجود آمد که ایران در راستای برنامه هایش از شیعیان عربستان حمایت می کند.

اما شیعیان عربستان اين نظر را رد می کنند و معتقدند که مورد تبعیض واقع شده اند.

اتهام تبعیض در قبال شیعیان عربستان از سوی بسیاری از کشورهای غربی به رهبری آمریکا مطرح شده که بارها نگرانی خود را در خصوص نبودن آزادی مذهب در عربستان سعودی ابراز کرده اند.

ملک عبدالعزیز بن سعود، بنیانگذار پادشاهی عربستان سعودی در سال 1913 در قبال به رسمیت شناخت شدن حکومتش از سوی رهبران شیعیان عربستان، وعده داد بود که امنیت و آزادی برای عبادت شیعیان را تامین خواهد کرد.

اما توفیق السیف، فعال سیاسی در عربستان به بی بی سی گفت که به نظرش هیچ کدام از این وعده ها عملی نشده است.

او گفت: "مشکلات زیادی وجود دارد که می تواند موجب نا آرامی شود. بسیاری از رهبران سنی و شیعه در تلاشند که به این آشفتگی پایان دهند."


این باور وجود دارد که ملک عبدالله پیشرو بیشتر دخالت دادن شیعیان در جامعه بوده است

اما به اعتقاد آقای سیف فقط با معرفی اصلاحات سیاسی و اجتماعی از سوی دولت، دستیابی به ثباتی بلند مدت امکان پذیر است.

شیعیان عربستان خواهان برخورداری از امکان حضور مساوی در دولت و ارتش و همچین داشتن آزادی برای برگزاری مراسم مذهبی شان هستند.

آنها می خواهند که مساجد خود را داشته باشند و اجازه داشته باشند که کتابهای مذهبی شان را چاپ کنند.

در سال 1979 با وقوع انقلاب در ایران، رهبران انقلاب اسلامی خواهان تغییر در تمام منطقه شدند که اعتراضهای شیعیان و کشته شدن دهها نفر را در شهر قطیف در پی داشت.

درگیری های فرقه ای در عربستان سعودی در سالهای 1980 به اخراج بسیاری از شیعیان انجامید که عمدتا در ایران، سوریه، بریتانیا و آمریکا سکنی گزیدند.

با آنکه گروه های میانه رو شیعیان عربستان از جمله روشنفکران چپگرا، اقلیت کم جمعیتی در جامعه شیعیان این کشور محسوب می شوند و نسبت به اسلامگرایان بسیار کمتر سازمان یافته هستند، اما فعالان مذهبی برای رسیدن به حقوق شان در عربستان، با آنها و همچنین صوفی ها هم مسیر شده اند.

در گزارشی که از سوی گروه بین المللی بحران منتشر شده آمده است: ملک عبدالله که گفته می شود پیشرو بیشتر دخالت دادن شیعیان در جامعه بوده، اکنون در موقعیتی است که می تواند تغییرات بیشتری در این زمینه ایجاد کند.

اما رهبران جنبش تازه تاسیس مخالفان دولت موسوم به "خلاص" می گویند که در 15 سال گذشته دولت فرصتهای زیادی برای اصلاح سیاست هایش در قبال شیعیان داشته که از هیچکدام استفاده نکرده است.