Ali Khamenei

[Rasputin]

Directly reaching the Iranian people can be achieved in two ways: (1) supporting political opposition groups that explicitly advocate regime change, and (2) empowering human rights and other nongovernmental organizations (NGOs) that do not directly engage in political action but support issues such as women and children's rights, labor rights, and religious freedom.

Although the latter groups do not pursue political goals, the Iranian regime considers them subversive entities seeking to overthrow the Islamic Republic.

Status of the Opposition

Whether true or not, most Iranians believe that the United States overtly sponsors Iranian dissidents and opposition groups. The regime furthers this idea by suggesting that all internal political opposition is financed by the United States. At the same time, some opposition groups and individuals have overstated their relationship with Washington in order to bolster their credibility among politically frustrated Iranians and increase their leverage against the regime. The royalists, led by Reza Pahlavi, son of the late shah, are a prime example. A March 6, 2006, New Yorker article asserting that Pahlavi received CIA funding in the 1980s only strengthened the popular belief that his faction cannot act without substantial U.S. support.

Since the Islamic Revolution of 1979, significant changes have occurred among exiled Iranian opposition groups. The first years following the revolution were dominated by pro-American royalists and pro-Marxist, anti-American leftists. The collapse of the Cold War order heralded a makeover in opposition-group ideology, however. In addition, following the failure of the reform movement in Iran, many political activists, journalists, and students fled the country. This wave of departures greatly affected the political makeup of the exile population, forcing activists to regroup and redefine their ideological frameworks. One result is the Berlin-based Union of Republicans, an international alliance of formerly left-leaning dissidents and secular nationalists.

The Mujahedin-e Khalq (MEK) is a political and military opposition organization that does not fit on the traditional political spectrum. During the Iran-Iraq War, it relocated to Iraq and supported Saddam Hussein against the Iranian regime through sabotage operations within Iran. Many believe that the MEK was funded and supported by the United States. Washington no longer supports the MEK, though its political arm, the National Council of Resistance of Iran, is lobbying Congress to change the legal constraints that outlaw such funding. That the United States is supporting groups other than the royalists has become a widespread belief in the last decade, leading to much speculation.

U.S. Funding

Since the September 11 attacks, American diplomatic discourse on Iran has changed. In 2002, President Bush labeled Tehran part of the global "axis of evil" and advocated the need for change, while Congress allocated $20 million to promote democracy in Iran. In 2006, the administration requested an additional $75 million for democracy promotion, all the while insisting that it does not want regime change in Tehran, but rather "change in regime behavior." From this amount, $36.1 million was allocated for Voice of America television and Radio Farda broadcasting. The remainder will be spent in Iran and abroad supporting NGOs and human rights organizations such as the Iran Human Rights Documentation Center in New Haven, Connecticut.

Some reports indicate that U.S. financial support is in fact aimed at regime change and goes beyond the allocated $75 million. In May, ABC News reported that the CIA had hired Jundallah, a Pakistan-backed Baluchi group, to carry out sabotage operations inside Iran. (Later, ABC reported that President Bush had in fact authorized a covert CIA program against the regime.)

In addition to public and covert funding of Iranian opposition groups, the United States also supports individual dissidents through various means. On June 5, for example, President Bush met privately with two such dissidents during the Democracy and Security International Conference in Prague. These meetings might be seen as a means of granting legitimacy to individual dissidents such as Pahlavi and Amir Abbas Fakhravar (who claimed leadership over Iranian student activists when in Iran).

Fakhravar has an uncertain reputation among Iran-based activists for exaggerating his political power. In 2006, many former and current student activists such as Ahmad Batebi and Nasser Zarafshan publicly refuted Fakhravar's claims about his background. Batebi, an acclaimed activist, remains in prison. Zarafshan -- a lawyer who represented the families of victims killed during the wave of "serial political murders" in November 1998, and who has himself spent five years in prison -- wrote a letter stating that Fakhravar was a known Iranian intelligence asset and that other activists were trying to avoid him.

Despite its efforts, Washington has not assured Iranians of its intentions to support democracy. Although the United States seeks to amplify the voice of certain Iranian dissidents and ignite a democratic movement within the country, many Iranians assume that Washington actually aims to create an authoritarian pro-American puppet to supplant the current regime. Activists are concerned about the creation of an Iranian version of Iraqi politician Ahmed Chalabi. American support for controversial figures such as Fakhravar could send the wrong message to the Iranian people and increase their suspicions.

[Rasputin]

Next Steps for the Opposition

If they hope to advance their democratic cause, Iranian activists must undertake two concrete steps: (1) delineate a clear ideology and strategic plan for change, and (2) acquire the necessary power to mobilize the masses. Since the Islamic Revolution, the regime has easily suppressed domestic opposition groups. Meanwhile, opposition elements outside Iran have lacked the ideology, strategic planning, consistency, organization, and pragmatism needed to reach the people. Indeed, Iranian opposition groups have had little or no positive, tangible impact on the process of democratization. Many exiled democrats are uncomfortable with the current political groups and, as a result, prefer to use blogs, websites, and the media to provide the Iranian people with information and analysis. Contrary to regime propaganda and conventional wisdom in Iran, most of these individuals are independent of any foreign government.

Conclusion


Even if there is little chance Iranian political opposition groups could come to power, American support of such groups can serve two goals: (1) collecting information about public opinion in Iran, and (2) seeking advice that could help shape U.S. policy toward Iran. Problematically, these groups are often detached from the Iranian people. They do not represent any social group and are largely unable to influence constituencies within the country. As a result, they cannot provide the accurate information needed to fulfill U.S. goals. In fact, some Iranian dissident groups know less about Iran than American experts.

Moreover, U.S. support for political opposition groups could actually sabotage the democratization process in Iran. If the United States sides with discredited groups such as the royalists or illegitimate individuals, its image in Iran will be further damaged. Iranians expect the United States to be actively engaged in promoting human rights and democracy, but most are suspicious of foreign-funded actors. Both the Iranian people and political leadership are quite sensitive about their country's independence. Hence, U.S. funding of even legitimate groups can serve to discredit them.

The best way to credibly support and influence the Iranian people is to improve the quality of U.S.-funded Persian media, namely Voice of America television and Radio Farda. The United States can also promote human rights in Iran by making human rights a key issue in diplomatic efforts, the media, and NGOs. Finally, Washington can improve its standing with the Iranian people by streamlining the visa process for Iranian academics, artists, and students. This could have a tremendous effect on Iranian society, helping to spread liberal democratic values and fight the regime's anti-American propaganda.

[Rasputin]

حمايت آمريکا از اپوزيسيون ايرانی

ارتباط مستقيم [دولت آمریکا] با مردم ايران از دو طريق ممکن است: (۱) پشتيبانی از گروه*های اپوزيسيون که صراحتاً طرف*دار تغيير رژيم هستند؛ و (۲) تقويت سازمان*های حقوق بشر و ساير سازمان*های غير دولتی که مداخله*ی مستقيم در عمل سياسی ندارند اما حامی مسايلی چون حقوق زنان و کودکان، حقوق کار و آزادی*های دينی هستند. با وجود اين*که گروه*های اخير در پی اهدافی سياسی نيستند، رژيم ايران آن*ها را گروه*هايی برانداز تلقی می*کند که خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی هستند.

جايگاه اپوزيسيون

درست يا غلط، بيشتر ايرانی*ها بر اين باورند که آمريکا آشکارا از گروه*های مخالف و اپوزيسيون ايرانی پشتيبانی می*کند. حکومت ایران نیز القا می*کند که تمامی گروه*های سياسی مخالف داخلی از سوی آمريکا تأمين مالی می*شوند. در عين حال، بعضی از گروه*ها و افراد اپوزيسيون درباره*ی رابطه*شان با آمريکا اغراق می*کنند تا اعتبارشان را در ميان ايرانی*های سرخورده*ی سياسی بالا ببرند و اهرمی قوی*تر در برابر رژيم به دست بياورند. سلطنت*طلب*ها، به رهبری رضا پهلوی، پسر شاه فقيد ايران، بهترين نمونه**ی اين دسته هستند. روز ۶ مارس ۲۰۰۶، در مقاله*ای در مجله نيويورکر ادعا شده بود که پهلوی در سال ۱۹۸۱ از سازمان سيا بودجه دريافت کرده بود و اين ادعا مؤيد اين باور عامه بود که جناح او نمی*تواند بدون پشتيبانی عمده*ی آمريکايی کاری از پيش ببرد.

از زمان انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹، تغييرات شگرفی در ميان گروه*های مخالف ايرانی در تبعيد رخ داده است. سال*های نخست بعد از انقلاب، سال*های سيطره*ی سلطنت*طلب*های طرف*دار آمريکا، طرف*داران مارکسيسم و چپ*های ضد آمريکايی بود. اما با پايان گرفتن جنگ سرد، در ايدئولوژی گروه*های مخالف تغييری پديد آمد. علاوه بر اين، پس از ناکامی جنبش اصلاحات در ايران، بسيای از کنشگران سياسی، روزنامه*نگاران و دانشجويان از کشور خارج شدند. اين موج مهاجرت تأثير عميقی بر آرايش جمعيت در تبعيد پديد آورد و کنشگران سياسی را وادار به گروه*بندی*های تازه و باز تعريف چارچوب ايدئولوژيک*شان کرد. يک نمونه*ی آن را می*توان در اتحاديه*ی جمهوری*خواهان مستقر در برلين مشاهده کرد. اين گروه، ائتلافی بين*المللی از مخالفان سابقاً چپ*گرا و ملی*گرايان سکولار است.

سازمان مجاهدين خلق يک سازمان مخالف سياسی و نظامی است که در طيف سنتی سياسی نمی*گنجد. در جريان جنگ ايران و عراق، اين سازمان به عراق رفت و از طریق عمليات خرابکارانه در داخل ايران، از صدام حسين عليه رژيم ايران پشتيبانی کرد. بسياری بر اين باورند که سازمان مجاهدين خلق از حمايت و پشتيبانی مالی آمريکا برخوردار است. آمريکا ديگر از سازمان مجاهدين خلق حمايت نمی*کند، اگر چه شاخه*ی سياسی اين سازمان، يعنی شورای ملی مقاومت ايران، در حال لابی کردن با کنگره است که محدوديت*های قانونی* تأمين مالی آن*ها را از سوی آمريکا از میان ببرد. اين*که آمريکا گروه*هايی به غير از سلطنت*طلب*ها را پشتيبانی می*کند در دهه*ی گذشته تبديل با باوری رايج شده که منجر به حدسيات زيادی شده است.

بودجه*ی آمريکايی

بعد از حملات يازده سپتامبر، گفتمان ديپلماتيک آمريکا در برابر ايران تغيير کرده است. در سال ۲۰۰۲، جورج بوش ايران را بخشی از «محور شرارت» خواند و تغییر رژیم را ضروری دانست. کنگره نيز ۲۰ ميليون دلار برای ترويج دموکراسی در ايران اختصاص داد. در سال ۲۰۰۶، دولت بوش خواستار بودجه*ی ۷۵ ميليون دلاری ديگری برای ترويج دموکراسی شد، و بر خلاف گذشته اصرار ورزید که خواستار تغيير رژيم در ايران نيست بلکه خواستار «تغيير رفتار رژيم» است. از اين مبلغ، ۳۶.۱ ميليون دلار به تلويزيون صدای آمريکا و راديو فردا اختصاص داده شد. بقيه*ی اين مبلغ در داخل ايران و خارج از ايران برای پشتيبانی از سازمان*های غير دولتی و سازمان*های حقوق بشر، مانند مرکز اسناد حقوق بشر ايران در نيوهيون در ایالت کِنتیکت، هزینه شد.

بعضی از گزارش*ها حاکی است که هدف اختصاص بودجه، تغيير رژيم در ايران و رقم*اش بالاتر از ۷۵ ميليون دلار است. در ماه می، شبکه*ی خبری ای*بی*سی (ABC) گزارش کرد که سازمان سيا گروه جند الله را، که يک گروه بلوچ برخوردار از حمايت پاکستان است، استخدام کرده تا در داخل ايران عمليات خرابکارانه انجام دهد. (بعداً، ای*بی*سی گزارش داد که در واقع خود بوش اجازه*ی يک عمليات مخفيانه از سوی سيای را عليه رژيم ايران صادر کرده است.)

علاوه بر تأمین مالی آشکار و مخفيانه*ی گروه*های مخالف ايرانی، آمريکا از مخالفان فردی نيز به شيوه*های مختلفی حمايت کرده است. به عنوان مثال، در روز ۵ ژوئن، جورج بوش در طی همايش دموکراسی و امنيت بين*المللی در پراگ، جلسه**ای خصوصی با دو مخالف ايرانی داشت. اين جلسات را می*توان به عنوان مشروعيت بخشيدن به افراد مخالفی مانند پهلوی و امير عباس فخرآور تلقی کرد (که مدعی رهبری فعالان دانشجویی ايرانی در زمان اقامت*اش در ايران است).
فخرآور در ميان فعالان سیاسی داخل ايران به خاطر اغراق درباره*ی قدرت سياسی*اش نام و آوازه*ی خوبی ندارد. در سال ۲۰۰۶، بسياری از فعالان قبلی و فعلی دانشجويی و سیاسی مانند احمد باطبی و ناصر زرافشان آشکارا ادعاهای فخرآور را درباره*ی پيشينه*اش رد کردند. باطبی که از دانشجویان سیاسی شناخته شده است هنوز در زندان به سر می*برد. زرافشان که وکيل خانواده*ی قربانيان «قتل*های زنجيره*ای» سال ۱۹۹۸ است و خود پنج سال در ايران زندانی بوده است، نامه*ای نوشت و در آن اظهار داشت که فخرآور يک عنصر شناخته شده*ی اطلاعاتی و امنيتی در زندان بود که ساير فعالان سعی می*کردند از او دوری کنند.

آمريکا با وجود تلاش*هايی که کرده، نتوانسته ايرانی*ها را نسبت به نيت*اش درباره*ی پشتيبانی از دموکراسی متقاعد کند. با وجود اين*که آمريکا در پی تقويت صدای بعضی از مخالفان ايرانی و زنده کردن جنبشی دموکراتيک در داخل کشور است، بسياری از ايرانی*ها فکر می*کنند آمريکا در واقع هدف*اش ايجاد يک نوکر گوش*به فرمان اقتدارگرا و طرف*دار آمريکا به جای رژيم فعلی است. فعالان سياسی نگران*اند نسخه*ی ايرانی سياست*مدار عراقی، احمد چلبی، در ايران به وجود بيايد. پشتيبانی آمريکا از چهره*های جنجالی مانند فخرآور می*تواند پيام نادرستی را به مردم ايران بفرستند و باعث افزايش بدگمانی آن*ها شود.

قدم*های بعدی اپوزيسيون

فعالان سیاسی ايرانی اگر به پيشبرد اهداف دموکراتيک*شان اميد داشته باشند، بايد دو قدم مهم بردارند: (۱) يک ايدئولوژی روشن و طرحی راهبردی برای تغيير وضعیت ترسيم کنند؛ و (۲) قدرت لازم برای بسيج توده*ها را به دست آورند. از زمان انقلاب اسلامی، رژيم به سادگی گروه*های مخالف داخلی را سرکوب کرده است. در عين حال، گروه*های مخالف خارج از ايران هم فاقد ايدئولوژی، برنامه*ريزی راهبردی، انسجام، سازمان*دهی و عمل*گرايی لازم برای ارتباط بر قرار کردن با مردم ايران بوده*اند. در واقع، گروه*های اپوزيسيون ايرانی هيچ تأثير مثبت يا محسوسی بر روند دموکراتيزه شدن ايران نداشته*اند. بسيای از دموکرات*های در تبعيد حاضر نیستند در قالب گروه*های سياسی فعلی قرار گیرند و در نتيجه ترجيح می*دهند از وبلاگ*ها، وب*سايت*ها و رسانه*ها استفاده کنند و اطلاعات و تحليل خودشان را به مردم ايران منتقل کنند. بر خلاف تبليغات رژيم و تلقی عمومی مردم در ايران، بيشتر اين افراد از هر دولت خارجی مستقل هستند.

نتيجه

حتی اگر احتمال به قدرت رسيدن گروه*های مخالف ايرانی بسيار کم باشد، پشتيبانی آمريکا از اين گروه*ها دو هدف می*تواند داشته باشد: (۱) کسب اطلاع درباره*ی افکار عمومی ايران؛ و (۲) مشاوره درباره تنظیم سياست آمريکا در قبال ايران. نکته*ی مشکل آفرين اين است که گروه*های اپوزیسیون اغلب از مردم ايران جدا افتاده*اند. آن*ها نماينده*ی هيچ گروه اجتماعی نيستند و عمدتاً از تأثير گذاشتن بر مخاطبان داخل ايران ناتوان هستند. در نتيجه، آن*ها نمی*توانند اطلاعاتی دقيق برای تحقق اهداف آمريکا را ارايه کنند. در واقع، اطلاعات بعضی از گروه*های مخالف ايرانی از اطلاعات متخصصان و صاحب*نظران آمريکايی هم کمتر است.

علاوه بر اين، پشتيبانی آمريکا از گروه*های اپوزيسيون ممکن است عملاً به ويران کردن روند دموکراتيزه شدن ايران بينجامد. در آمريکا از گروه*های بی*اعتباری مانند سلطنت*طلب*ها يا افرادی نامشروع طرف*داری کند، وجهه*اش در ايران بسيار بيشتر صدمه خواهد ديد. ايرانی*ها انتظار دارند آمريکا درگيری فعالانه*ای در ترويج حقوق بشر و دموکراسی داشته باشد، اما بيشتر مردم ايران به فعالانی که بودجه*ی خارجی دریافت می*کنند مشکوک هستند. هم مردم ايران و هم رهبران سياسی ايران نسبت به استقلال کشور فوق العاده حساس*اند. در نتيجه، تأمين مالی حتی گروه*های قانونی و مشروع نيز از سوی آمريکا می*تواند باعث بی*اعتباری آن*ها شود.

بهترين راه پشتيبانی موجه و تأثير گذاردن بر مردم ايران بهبود بخشيدن به کيفيت رسانه*های فارسی زبانی است که از طريق آمريکا تأمين مالی می*شوند از جمله تلويزيون صدای آمريکا و راديو فردا. آمريکا همچنين می*تواند حقوق بشر را در تلاش*های ديپلماتيک، رسانه*ها و سازمان*های غير دولتی اولویت بخشد و از اين طريق از حقوق بشر در ايران حمایت کند. به فرجام، آمريکا می*تواند جايگاه*اش را نزد مردم ايران با تسهيل روند اخذ ويزا برای استادان دانشگاه، هنرمندان و دانشجويان ايرانی بهبود بخشد. اين کار می*تواند تأثير شگرفی بر جامعه*ی ايرانی بگذارد و به گسترش ارزش*های ليبرالِ دموکراتيک بینجامد و تبليغات ضد-آمريکايی حکومت ایران را خنثی کند.

[csite]

or imo america can be realistic and support iranian political opposition groups within iran, noone can deny since khatami came to power iranians got increased freedoms and better human rights, he simply lacked the power to make some of the changes i know he wanted and believed in. He should have been supported by the west, instead once again they completely misread the political situation in iran.

Supporting iranian dissident groups brings no good for iran, it was the same dissident groups who were ultimately responsible for Ahmadinejad coming to power, if you remember the popularity amongst iranian youth who didn't vote as a result of their propaganda which only served a purpose for america to become more hostile towards iran which leads to further suffering for the iranian people!

Iran can only become democratic within, perhaps a succession of left wing election victories over several elections which can pave the way for gradually increased reform which can possibly one day lead to a democratic free society, any other way imo is unlikely to succeed and likely to be very violent (ofcourse these iranian dissident groups are more than happy to tell students to rush to the streets and start a revolution when in their little safe heavens in America, france, germany or britain! none of them would do it themselves or allow their sons)

[zubin]

I completely agree with you csite. First, they monopolize what "the opposition" is... There are many people working hard for constructive change who go unnoticed when external agents try to monopolize "the movement"...

It should be a naturally occurring movement, and 100% an independent and internal movement. These are great principles, but they are also the only way good changes will actually happen.

These people are trying to monopolize the movement by advertising a pipe dream that, if you think about it, is a crazy and haphazard plan. Also their ideologies are anti-democratic. These groups, and whoever receives funding from the US, are anti-democratic by virtue of being funded and attempting to monopolize power "for the good" of Iranians. They have a real problem understanding what democracy is... The PEOPLE, and not elites, decide the fate of the country. Not 50,000 Iranians, not 100,000 westerners, THE PEOPLE. And particularly... no governments decide the fate of our country.

[Rasputin]

Iran’s broad and destructive activities in Iraq are bringing renewed attention to the Iranian regime’s longstanding role as the world’s leading state sponsor of terrorism. As it continues to fund Shi’ia militias in Iraq and deliver weapons such as IEDs to the insurgency, Tehran is also escalating its presence in the Middle East as part of its goal to export Islamic fundamentalist rule throughout the Muslim world.

Earlier this month, Sen. Joseph Lieberman discussed this issue in the Wall Street Journal, summarizing that “Iran is acting aggressively and consistently to undermine moderate regimes in the Middle East, establish itself as the dominant regional power and reshape the region in its own ideological image.”

New intelligence out of Iran reveals that Tehran has instituted several new strategies for building its presence in the neighboring region. According to my sources associated with the National Council of Resistance of Iran — the same group that revealed the secret nuclear facilities in Natanz and Ark in 2002 and many additional, validated facts about Iran’s nuclear program and activities in Iraq — one of these tactics is the covert militarization of Iran’s diplomatic corps.

Today, most of the Iranian ambassadors in Middle Eastern embassies are members of the Qods Force, the elite unit of the Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC). In the few embassies that are not led by a Qods Force officer, the unit has a presence with at least two or three members on the embassy staff whose job is to recruit locals and ensure that the ambassador strictly follows the IRGC line.

In the case of Iraq, Tehran's ambassador, Hassan Kazemi Qomi, is a senior Qods Force commander. In addition, at least six other Qods Force officers are part of the embassy personnel facilitating the operation of Iran's terror network in Iraq.

For years, one of the primary functions of the Iranian embassies in the Middle East has been intelligence gathering, which is carried out by Qods Force staff as well as local personnel who are hired and trained by the IRGC.

A new element of the militarization of Iran’s intelligence-gathering system is the close relationship that has been forged between the IRGC and the Ministry of Intelligence and Security (MOIS). This partnership, developed during Mahmoud Ahmadinejad’s presidency, has created new operations systems that contrasts with the strategies used during the previous administration. Under former Intelligence Minister Ali Yunessi, the majority of Iran’s plans for activities in foreign countries were initiated by the MOIS and then approved by the executive branch or the Supreme National Security Council. Under Ahmadinejad, however, most of the plans for foreign intervention now originate with the IRGC and are immediately sent to Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei. Only then does the MOIS participate in discussions and planning.

This direct line between the military and the Supreme Leader is facilitated by a special section in Khamenei’s office set up to coordinate the smoothing functioning of the Intelligence Ministry (MOIS), the Qods Force and the Foreign Ministry in spreading Islamic extremism and inciting violence in Muslim countries.

Traditionally, Iran’s special agents from the MOIS were primarily commissioned to engage in intelligence gathering in their foreign posts. However, under Ahmadinejad, these agents are now heavily involved in recruiting, training and carrying out specific missions using foreign nationals.

These activities begin with the work of identifying individuals who have the potential and the ability to incite violence and create chaos in their homeland. After determining which of these have the best prospects as recruits, MOIS agents begin contacting them through local personnel and resources from the Iranian embassy.

Once contact has been made, MOIS agents reevaluate the individual and prepare the proper ground for inviting him to Iran under various pretexts, such as making a pilgrimage, attending a seminar, or simply taking an all-expenses-paid educational trip to learn more about the Islamic Republic of Iran.

While in Iran, personnel from both the MOIS and the IRGC determine which individuals are ready to cooperate with the Iranian regime and enter into official agreements with them. This is followed by training, after which the recruit is sent back to his country, either with orders in hand or with promises for participation in an upcoming mission.

The training for these foreign terrorist recruits constitutes just a fraction of Iran’s commitment to terrorist training and support. Tehran has set up 17 camps in Iran dedicated to training terrorists from various countries around the world. These camps are scattered in various cities, including Tehran, Karaj, Qom, Ahwaz, Nahavand and Dezful. Being Muslim is not a requirement for training in one of the camps; the only requirement demanded of the regime is that the trainees be anti-American and willing to fight Americans. My sources report, for example, that some of the trainees in Iran’s terrorist camps are non-Muslim fighters from Somalia.

This information supports the U.S. military’s recent report about Iran’s deep involvement in Iraq, which reaffirms how many resources Tehran is pouring into Iraq and its proxy terrorist groups throughout the Middle East. As Senator Lieberman states, the United States must establish an Iraq solution that will not allow Iran to advance its goals: “Every leader has a responsibility to acknowledge the evidence that the U.S. military has now put before us: The Iranian government, by its actions, has all but declared war on us and our allies in the Middle East.”

To counter this Iranian threat, the military option is not necessary and, as the current policy of negotiations and appeasement has failed, serious consideration deserves to be given to the third option: supporting the Iranian opposition. The Iranian challenge should have an Iranian solution, conceived of and implemented by Iranian patriots with the support of the international community. The Iranian opposition, which seeks to replace the Islamic fundamentalist regime in Tehran with a secular democracy, relies on the Iranian people rather than on foreign troops to bring democratic change to Iran, and is the most viable option.

It is time for the international community to give this option a chance by fully abandoning the policy of appeasement.

[Rasputin]

Navigating the fractious currents of émigré politics is never easy, and especially for the Iranian opposition group known as the Mujahedeen-e Khalq (MEK) or the People's Mujahedeen of Iran (PMOI).

Simply put, the rogue oil state regime it opposes terrifies one half the West and tempts the other; and the MEK is itself accused of being a superannuated Marxist-Islamist terrorist cult.

These obstacles have not, however, prevented the MEK from trumpeting that Islamism is the new global threat, providing important intelligence to the West (for example, about Iran's nuclear program), terrifying the regime in Teheran, and putting on major displays of anti-regime solidarity.

I witnessed one such display at a vast exposition hall outside Paris last week, where some 20,000 Iranians from around the world met to hear music from the old country, wave flags and banners, and listen to brief speeches by non-Iranian well-wishers - notably US Congressman Bob Filner, Democrat of California, and former Algerian prime minister Sid Ahmad Ghozali. The crowd then settled in for an 85-minute tour d'horizon by the MEK leader, Maryam Rajavi.

THE MEETING inspired several observations. First, the slick production, with hints of an American political convention (balloons and chaff falling from the rafters, a televised sequence of the leader arriving in cavalcade), was aimed mostly at an audience outside the hall, especially in Iran.

Second, the event had two apparent goals: reminding Iranians that an alternative does exist to today's theocracy, plus pressuring the European Union to remove the MEK from its terror list. For Iranians, the music portion included pretty girls in (for them, daring) Western clothing. For Europeans, it pointedly included "Le chant des partisans," the anthem of the French Resistance during World War II.

Third, Rajavi's in-depth analysis mentioned neither the United States nor Israel, something extremely rare for a major speech about Middle Eastern politics. Nor did she even hint at conspiratorial thinking, a deeply welcome change for Iranian politics.

Finally, no other opposition group in the world can mount so impressive a display of muscle as does the MEK, with its thousands of supporters, many young, and a slate of dignitaries.

These factors, combined with the mullah's near-phobic reaction toward the MEK, suggest that the organization presents a formidable tool for intimidating Teheran.

Alas, Westerners presently cannot work with the MEK, due to a 1997 decision by the Clinton administration, followed five years later by the European Union, to offer a sop to the mullahs and declare it a terrorist group, putting it officially on a par with the likes of al-Qaida, Hamas, and Hizbullah.

Paulo Casaca, a Portuguese member of the European parliament, notes that "Officials on both sides of the Atlantic are on the record as saying that the only reason why the group was put on the US terrorism list in the first place was to send a 'goodwill gesture' to the Iranian regime."

But the MEK poses no danger to Americans or Europeans, and has not for decades. It does pose a danger to the malign, bellicose theocratic regime in Teheran. The MEK's utility to Western states is reflected in the inconsistent, even contradictory, US government attitude toward it over the past decade. One amusing instance came in October 2003, when Colin Powell, the secretary of state, tartly wrote Donald Rumsfeld, then secretary of defense, to remind him that the 3,800 MEK forces at Camp Ashraf in Iraq were supposed to be treated as captives, not as allies.

But there will be nothing amusing as the American presence in Iraq winds down and thousands of unarmed MEK members are left to the tender mercies of the pro-Teheran regime in Baghdad. Belatedly, the Bush administration needs to take three steps. First, let the MEK members leave Camp Ashraf in a humane and secure manner. Second, delist the organization from the terror rolls, unleashing it to challenge the Islamic Republic of Iran. Third, exploit that regime's inordinate fear of the MEK.

As Patrick Clawson and I suggested over four years ago, "To deter the mullahs from taking hostile steps (supporting terrorism against coalition troops in Iraq, building nuclear weapons), it could prove highly effective to threaten US meetings with the MEK or providing help for its anti-regime publicity campaign."

That remains good advice, but there's not another four years to wait.

[Rasputin]

I do not think anybody in the Iranian opposition would disagree that there is something seriously wrong with the Iranian opposition of the last two decades or it would not have failed so miserably to change the regime in Iran. Islamic Republic of Iran has been around for 23 years although it is one of the most undesired regimes, both by the Iranian people living under its rule, and by the people and states of many other countries. And the mullah's Islamism, contrary to Hitler's Fascism, is not good at technology to compensate for its inabilities in economic and international relations and to nullify its inability to introduce a democratic political system in Iran.



Also one cannot just say that this regime has been around because the mullahs of Iran, contrary to Mola Omar of Afghanistan, are very sly in game playing, both with various political forces inside Iran and the ones outside. True that Iranian clergy know how to play the game of speaking on both sides of their mouth very well, to avoid a fate like the Shah, where all forces opposing him united against his arrogance. But regardless of all these tricks of the magicians of Islamic Republic, the main reason why this regime is still around is that the opposition has not been able to be a viable alternative to unite the Iranian people to replace this regime.



And the problem of Iran certainly is not lack of opposition. In fact, comparing Iran to all the Arab countries and Afghanistan, one can see that Iranian opposition is a very *real* thing and anybody who thinks that change of regime in Iran should or will be done by outside forces is blind to see the extent of Iranian opposition forces. Then the question is why this opposition is so real and extensive and yet is not an alternative.



I think what is wrong with Iranian opposition is that we Iranians do not know how to work as a community of individuals and at the same time we can no longer accept a cult-like organizational structure either. In other words, the Iranians have become very conscious about individual rights, thanks to the Islamic Republic’s wiping out of every vestige of social freedoms in Iran, on top of the political freedoms that were already wiped out by the Shah. I have already written enough on this issue and will not repeat here.

The bottom line reality is that Iranians are now very aware of individual freedoms and the genie cannot go back in the bottle. Now some consciously deny the free choice to themselves to escape from this free choice, and join cults like mojAhedine khalgh. A similar phenomena was true in Germany of Hitler and this is why Eric Fromm wrote his book "Escape From Freedom" to describe those who although have freedom available to them escape from it to cults to avoid decision-making as a responsible person in a free society. But those going for cults like MKO or Baha'i or Shahmaghsoodi cults are not the main body of Iranian opposition. Thus the question is not about them because Iranian people have already said no to cults like MKO and MKO has already shown that it is not able to mobilize Iranian people to change the regime.



The question is about those who respect their own individual rights. Those people have the support of Iranian people but they have not been able to form any serious organization of themselves and this is the problem that one needs to solve. I think we Iranians do not know how to work in an organization of free individuals and basically we only know how to form a political cult but political cults cannot be formed by independent individuals and this is why we have failed for 23 years.



As a result, we have as many organizations as we have individuals in the opposition. Some think this is because in democracy individuals can think for themselves contrary to those who abide by a velAyate faghih. This is half true. In fact, the free individuals should be able to cooperate and they actually have done for centuries in the democracies. If one cannot form a democratic opposition organization, one should also doubt to be able to form a democratic state later after taking over the power. Almost all these organizations of Iranian opposition are trying to get the support of U.S. to be the one leading the future state in Iran. Even the Islamic reformists and the IRI regime itself are in this race for the heart of United States.



Nonetheless the reality is that the presence of a large Iranian opposition means that not the U.S. but Iranian opposition is the determining factor for any regime change in Iran. But how is the opposition going to solve the problem of the unity of itself to unite all the people. In fact, the unity of the current groupings even if possible means a unity within a fiefdom which is of no value to bring cohesiveness to the movement and it is impossible too, because even the forces that share the same politics and ideology are not able to unit, and are splitting more. Then if closer forces are not able to unite, how can those that are even farther from each other in the spectrum unite. And it is a dream to think a bigger umbrella can bring all of them together. There is no such force today and those in the past who thought MKO or Prince Reza Pahlavi can play such roles have failed in their assessment. I think we should just look closely at the Iranian opposition to see what the reality is.



Take a look at the monarchists. They are one hundred and one groups. Every person in every geographical area is an organization. Although they all say they are for restoration of monarchy, they cannot even work with each other and continue to split more and more. Look at the organizations like IranMehr, Pars, Derafsh-Kavyani, and many many others. I am not denying their democratic right to be separate groups but I am trying to see where we are in the convergence of the whole movement . The same is true about even the lobbyists, although they are not really opposition to IRI but they are still Iranian political forces. One would think that lobbying for Islamic Republic should make it easier to unite, and it does, but still they have gone the same path and one sees IIC, WPAC, PWC, AIC, and many others. Then look at the leftists. There were actually many groups in the past too but after the revolution, they have split more and more and nowadays there are so many of them. True that their schism has to do with the great schism of Communism worldwide but in Iran's case, this has incredible magnitude. Let's look at mellimazhabis. They split to nehzate AzAdi and mellimazhabi and then again Ezatollah Sahabi from the latter broke off with Vahid Sadeghi and others and the saga continues. Jebhe Melli has different organizations set up in different geographical locations but they are each in a way a separate and this has helped it to incorporate the reality of the movement in its structure, more than others, but still is very far from what one could call a united organization of free individuals. Now among the whole opposition only one force seems to work united and that is mojAhedine khalgh which I call MKO cult. Why have they remained united is because they are a cult of brainwashed masses and are *not* a community of free individuals united for a common goal, program, and action. Would this model work for others. No it will not. The genie is out of the bottle. Maybe 30 years ago, a cult-tike structure would work for forces of many shades of thoughts but not now. And also what is even more important is that the people of Iran would not support a cult-like organization like MKO anymore. This is why free individuals, who are not even cooperating much, have more support of the Iranian people, than the cults like MKO although MKO has a lot more resources at its disposal but people do not even read their papers nor watch their TV.

[Rasputin]

Second Part

So what is the solution today?



I think we should first understand that unless a solution is applied and forces with closer programs unite, any unity of the whole movement is just rhetoric and will never take shape and all umbrella dreams around a force like MKO or Prince Reza Pahlavi are pipe dreams that have already evaporated and there is no traditional organization like masjed for secular alternative in Iran and army will never be a substitute for such organization in Iran. In other words, the monarchists should form their own organization of free individuals because they share the same political platform. The same goes for lobbyists or leftists or others. But we see they are not converging.



I think the leaders of all these shades of political thought should make it their first priority to create a *democratic* organization of their own likeminded individuals. In other words to have very simple things like "Robert Rules of Order" voting and quorum, charters and bylaws, etc. For example, I think Prince Reza Pahlavi, if he thinks that he is for monarchy, he should take a lead and create such a *democratic* organization of monarchists. If he abdicates the throne, then he can participate in forming an organization with a republican platform but one has to start making organizations of free individuals and show the people of Iran that the opposition is able to create *democratic* organization for itself before it can claim to run the country by free individuals cooperating as a state.



What I think is interesting is that all forces of the Iranian political spectrum now have platforms. This is something hardly any of them had twenty years ago.

It is a good thing that all different political forces now have their own platforms. Why? Well to form an organization which is a community of free individuals, one has to first have a platform which specifies the political goals of the organization. Then one has to define the organization's rules. For example, very simple things like the right to leave an organization, something which is so clearly absent in the MKO cult that they even publish the letter of the x-wife of a dissident who has written that they should have shot her x-husband because he had decided to leave that organization. It is worse than mafia. One should be crazy to call such a mafia cult a political organization.



So the organizational rules. And then one should democratically go about plans for different areas of politics, economics, culture, human rights, and change of regime in Iran. The organization should use voting and democratic structures to run itself and only then one can work for the unity of the whole opposition. An opposition which is made of a few cults can be united like a fiefdom by a khAn or a sheikh or a shah. But groups of free individuals cannot be united that way. We need to start forming democratic organizations of free individuals who share common political platforms.



In fact, inside Iran with less democracy there has been more attempts for democratic structures than among the opposition outside Iran where there has been more of a free environment to do it. The reason is that the Iranian opposition abroad is more focused on quick shortcuts than on creating serious organizations. The latter may be more painstaking and time-consuming but this is the only way to go. Some people may be able to help such efforts financially. Some others may put in more time. That is the individual' s focus. But the goal should be to form organizations of free individuals among Iranians. This is the only way to make a change in Iran that can last because exactly such organizations will be needed not just to change the regime but to run a future democratic Iran.

[Rasputin]

Committee for the Defense of Political Prisoners in Iran

Committee for Humanitarian Assistance to Iranian Refugees (CHAIR) (US)

Communist party of Iran

Confederacion Foundation (US)

Daneshjoo (US)

Dariush and Parvaneh Forouhar

Democracy Network of Iran - DNI (Sweden)

Democratic Party of Iranian Kurdistan

Dialogue 2001 (Dialogue Among Civilizations)

Didgah (views)

Ettehaad-e chap - Alliance of Leftist Political Groups (UK)

International Campaign for the Release of Ezzatollah Sahabi

Fedaian League (Sweden)

Fedaian Minority

Hasteh-Aghaliat

Flag of Freedom Organization of Iran (France)

Focus on Iran (US)

Foundation For Democracy In Iran (US)

Green Party of Iran (Canada)

IL GÜN (TORKMANSAHRAJE IRAN) (Germany)

Human Rights Watch World Report - 1999

Iran Cuba Friendship Society (ICFS) (US)

Iran-Daneshjoo (US)

Iran Didban

Iran Lover's (Germany)

Iran National Front (Jebhe Melli) (US)

Iran National Front (Jebhe Melli), USA (US)

Iranian Federation In Sweden (Ettehadieh) (Sweden)

Iranians for International Cooperation (US)

Iranian Human Rights Working Group (IHRWG) (US)

Iranian People's Fadaee Guerrillas (Canada)

Iranian Rationalist Forum

Iranpolitics - Alborz Magazine (US)

Kar-gah-e Honar-e Iran (Sweden)

Kargar-e Socialist - Iranian Revolutionary Socialist's League (UK)

Khomeini.com (US)

Komala - Revolutionary Organization of the Toilers of Iranian Kurdistan (Germany)

Marze Por-Gohar (US)

Melli Mazhabi (Liberty, Equality, Gnosis)

International Federation of Iranian Refugees (IFIR) (US)

Islamic Iran Participation Front (Iran)

Mojahedin (France)

Nader Moghadam's "The Messenger" (political commentary)

National Council of Resistance of Iran

National Council of Resistance of Iran supporters

National Socialist Iranian Workers Party

Nehzat e Azadi ye IRAN

Sama - Organization of freedom seeking movahadin of Iran (US)

Sarbedaran (UK)

Sedaye Kommunisme Karegari (US)

Siahkal News

Siasat-e Kargari (Worker Politics)

The Socialism Way

Tudeh Party

Worker-Communist Party Of Iran (Europe)

Worker Today (Kargar-e-Emrooz) (Denmark)

[Rasputin]

America does not understand Iran (if the baseline criteria to qualify a country for U.S. invasion is "know thy enemy," then Iran is hereby disqualified). Nor does it fully comprehend Iran's multilayered, complex leadership. For one, Americans pay far too much attention to the ranting of its lunatic president, Mahmoud Ahmadinejad, whose anti-U.S. and anti-Israel screeds, while disturbing, hardly constitute Iranian foreign policy.

Real power lies with Iran's Supreme Leader, not its president. Hence, Washington should pay closer attention to the words of Ayatollah Ali Khamenei, who remains the final arbiter of all foreign policy matters. Yet his approach to world politics has been anything but consistent. He pushed ahead with Iran's nuclear program in the face of international opposition, but also showed flickering signs of a willingness to suspend it. He repeatedly blew off entreaties to deal positively with the "Great Satan," while periodically dropping hints he might favor restoring relations with Washington. Khamenei condemned the 9/11 attacks, and a few months later, there was limited but successful U.S.-Iran cooperation on Afghanistan (most experts say President Bush's 2002 "Axis of Evil" speech nixed any hope of meaningful rapprochement). An Iranian overture for dialogue with the United States, channeled through a Swiss emissary shortly after the Iraq War began, was reportedly rebuffed by American diplomats.

Relations between Ahmadinejad and Khamenei have also been strained. After his first batch of anti-Israel comments, the president was reined in by the Supreme Leader, who publicly reiterated Iran's policy of nonaggression to all UN members. Khamenei also preferred less explosive language to describe Iran's nuclear program, while continually asserting his country's right to peaceful atomic power. But he is no peacenik or democrat. Sure, while casting his vote in local elections in December 2006, he said the Iranian public "can play a major role in sealing the fate of the country and nation and influence the county's decision-making process," but Khamenei also said he was not "prepared to allow flawed and non-divine perspectives and ideas that are aimed at enhancing the power of the individual to dictate [Iran's] social and political lives." He has appointed reactionary clerics to powerful positions and purposefully given the post of presidency little power or room to maneuver. His powerful Revolutionary Guard Corps have stamped out student protests and clamped down on human rights activists (as the recent spate of arrests of Iranian-Americans demonstrates).

Hence, that is what makes the death this week of Ali Meshkini so significant (he died of lung disease). The ayatollah chaired the Assembly of Experts, an 86-member body that selects the country's Supreme Leader. His likely successor is rumored to be Ali Akbar Hashemi Rafsanjani, the former president and behind-the-scenes powerbroker, not to mention once one of the world's richest men, according to Forbes. Rafsanjani also chairs something called the Expediency Council, whose powers he has expanded (the body arbitrates between Iran's parliament and the Guardian Council, a powerful body that has veto power over all parliamentary decisions). Khamenei's health has taken a turn for the worse (earlier this year he dodged a Mark Twain moment when rumors of his demise turned out to be grossly exaggerated by false media reports). If Khamenei checks out, he has no clear successor. Rafsanjani could pull a Cheney -- that is, tasked with the job of selecting a supreme leader, he might reach for the closest mirror and choose himself (though his religious credentials have been called into question). Another possibility, experts say, is replacing the single post of Supreme Leader with a body of Grand Ayatollahs.

Regardless, Americans should take note of the fact that within Iran's leadership, there are a number of competing foreign policy agendas (for instance, the views of Iran's foreign ministry and Revolutionary Guard Corps toward Iraq often clash). Washington should wake up to these divisions and not put so much stock in the disturbing musings of Ahmadinejad. Nor should it expect the regime to fall anytime soon. "Abrupt domestic change in Iran is unlikely in the near term and would not necessarily lead to an improvement of the status quo," writes Karim Sadjadpour of the Carnegie Endowment "The only groups that are both armed and organized at the moment are not liberal democrats but the Islamic Revolutionary Guard Corps and Bassij militia." Yet that is hardly to say Americans should not prepare for the day when the position of Iran's Supreme Leader changes hands, which may come sooner rather than later.

[Rasputin]

For awhile, there has been speculation about the deteriorating health of Iran’s Supreme Leader Ayatollah Khamenei. As the country’s highest political authority, his death will have major implications for Iran.

Indeed, the succession of a new leader will largely determine the direction that Iran will take in the upcoming decades, both in its stance towards the international community and on domestic issues such as economic and political freedom.

Thankfully, if Khamenei passes away, it’s far from clear that another hard-line conservative will be elected to take his place.

There are two reasons for this.

CLERICAL DISILLUSIONMENT:

First, amongst the Shia clergy, there is a strong sentiment that Khamenei should be replaced by someone far more moderate, or that his powerful position should be abolished entirely. In Qom, the major center of Shia learning in Iran, a number of senior religious clerics believe that religion and politics do not coincide. They argue that Khamenei, by playing such a major role in Iran’s political life, has overstepped his authority as a religious leader.

Indeed, for the Iranian government to even have the position of a ’supreme leader’ arrogantly suggests that this figure somehow speaks for God. Only a strict separation of Islam and politics, these clerics believe, upholds that which is written in the Koran. Interestingly, although rarely covered in the Western press, many Shia clerics have been saying this since the 1979 revolution. Now, with rumors about Khamenei’s health, many of these clerics are again deciding to speak up to call for a more moderate figure, or to suggest that the post should be gotten rid of entirely. (Outside of Iran, I should note, other Shia leaders hold this view as well. Iraq’s Ayatollah Sistani, for instance, believes that politics and Islam are not compatible and should be relegated to different realms.)

CITIZEN FRUSTRATION:

Second, with popular support for the Iranian regime at all-time lows, there is concern amongst government leaders that unless they make some major changes, the religious regime’s days are numbered. Their concerns are well-placed. Polls have suggested that upwards of 60 or 70% of the Iranian populace wants to see a more democratic, and liberal, Iran. Many Iranians are frustrated with the direction of the religious regime and believe that its style of governance is antiquated and unrepresentative of the will of the people.

Some government leaders, although unwilling to bring an end to clerical rule, are reasoning that selecting a more moderate supreme leader will go a long way towards assuaging the doubts of the Iranian people. Ayatollah Rafsanjani (discussed below) is one of those figures.

AN INTENSIFYING DEBATE:
Now, with the death of Ali Akbar Faiz Meshkini, this debate has again come to the forefront. Meshkini, who led the Assembly of Experts (an important government body that monitors and elects Iran’s supreme leader), was the ideological heir to Khamenei. A long-term conservative cleric, he was likely to appoint someone with similar hard-line credentials, thereby maintaining the status quo. But, with Meshkini no longer on the scene, more moderate members of the Assembly of Experts have begun jockeying for position.

At the forefront of this struggle is Ayatollah Hashemi Rafsanjani, a former president who has argued for a more conciliatory posture towards the West. If Rafsanjani ascends to the leadership role in the committee, he is likely to push for a more moderate leader once Khamenei dies. Increasingly, however, there are questions about whether or not Rafsanjani (if he becomes the head of the Assembly) will merely nominate a more moderate figure or whether he will abolish the position of ’supreme leader’ entirely.

Of course, this may be jumping the gun. Khamenei is still alive, and it is far from clear that he will be passing away anytime soon. That being said, Rafsanjani and other Shia clerics clearly believe that his death is not far down the line, and they are (as we speak) trying to position themselves to take full advantage of the situation when it does finally occur.

This will be something to watch. What happens to the supreme leader, and who his successor is (or, for that matter, whether or not one is appointed to replace him), will have a tremendous impact on the country and on the region.

[Rasputin]

TEHRAN, Iran -- President Bush will one day be tried in court just like deposed Iraqi dictator Saddam Hussein for his involvement in the Iraq tragedy, Iran's supreme leader said Friday.

Speaking to thousands of worshippers during the first Friday prayer of the Muslim holy month of Ramadan, Iran's supreme leader Ayatollah Ali Khamenei said that Bush will be called to account for the U.S.-led invasion of Iraq.

A day will come that the current U.S. president and officials will be tried in an international supreme court for the catastrophes they caused in Iraq," he said.

"Americans will have to answer for why they don't end occupation of Iraq and why waves of terrorism and insurgency have overwhelmed the country," he added. "It will not be like this forever and some day they will be stopped as happened to Hitler, Saddam and certain other European leaders."

Khamenei mocked the U.S., describing the recent congressional testimony of the top U.S. officials in Iraq as a sign of weakness and the failure of American policy in the war torn country.

"More than four years have passed since the occupation of Iraq and today everyone knows that America has failed and is frantically looking for a way out," he said.

In their testimony Gen. David Petraeus and Ambassador Ryan Crocker raised allegations _ denied by Iran _ of Iranian meddling in Iraq by financial and military support of militias and insurgent groups. They warned that the U.S. was already embroiled in a proxy war with the Islamic republic.

Despite U.N. sanctions and efforts to isolate Iran internationally, the country is flourishing, maintained Khamenei.

"Today we are in a better political position compared to four to five years ago," he said. "We have moved forward economically and the spiritual preparedness and happiness of our nation has improved."

"A nation like ours, without an atomic bomb and not as wealthy as these other powerful governments, has foiled a whole series of their conspiracies and forced them to give up and withdraw," he added.

The U.S. accuses Iran of secretly trying to develop nuclear weapons and has called for further international sanctions against the country. Iran denies the charge.

Iran and the U.S. have not had diplomatic relations since Washington cut its ties with Tehran after Iranian students stormed the U.S. embassy there in 1979.

[Rasputin]

ولی فقیه بحرالعلوم نیز هست , البته در اسلام (به ویژه درتشیع) چیزی که کم نداشته و نداریم بحر العلوم است , اینان در همه ی عرصه های علوم طبیعی (و ماوراء طبیعی و خفیه) و علوم اجتماعی , از فقه و سیاست و اقتصاد و حکمت و نجوم و ریاضیات و طب گرفته تا فرهنگ و انواع و اقسام هنرهای اسلامی و غیر اسلامی متخصص و صاحب نظر , و معلم و راهنما بوده و هستند. حال اگر نظرات , افاضات و فتاوی این بحر العلوم ها با علوم زمانه ی خود , و این زمانی , همخوانی نداشته و ندارد این مشگل علوم است نه عیب و ایراد اسلام و بحر العلوم های اش, چرا که مسلیمن می پندارند اسلام و بحرالعلوم های اش " گل بی عیب" اند و" به ذات خود ندارند عیبی", و اگر عیب و ایرادی هم گرفته می شود یا از نادانی نامسلمان هاست و یا از نامسلمانی ی مسلمان ها!

برای نمونه نگاه کنید به آثار معروف ترین "بحرالعلوم" تشیع , یعنی امام جعفر صادق , به ویژه "طب الصادق" , که اهل تشیع می پنداشتند و می پندارند برجسته ترین و معتبر ترین کتاب طبی در جهان است , وبرخی به گونه ای حیرت انگیز بر این باورند که حتی امروزه نیز قابل استفاده است!( توصیه می کنم این اثر شگفت انگیز را مطالعه کنید اما با احتیاط تا چون من چوب این نوع مطالعه کردن ها را نخورید). (1)

نه فقط آثار نوشته شده ویا رونویسی شده ی امام های معصوم ,حتی توضیح المسایل آیت الله ها و مجتهدینی که اکثرا" نیز از روی هم رو نویسی کرده اند,نشان از این دارند که حرف های این حضرات ربطی به علوم اجتماعی و طبیعی زمانه ی خود و این زمانی نداشته و ندارند. برای نمونه نگاه کنید به آثارآیت الله خمینی که در آن ها همه چیز پیدا می شود جز علم و دانش و انسانیت و آزادگی انسان.

در این میانه اما تعجب آور تر"شاعر" از آب در آمدن خمینی است. با آنکه اسلام تکلیف" شعر و شاعر را روشن کرده است اما پادو های بارگاه خمینی خلق الساعه امام را شاعر و اشعارش را منتشر کردند.

خمینی اما علیرغم" شاعر" شدن لحظه ای دست از دشمنی با شاعران , و بطور کلی با قلم و اهل قلم بر نداشت. او بارها اظهار تاسف کرد که چرا در آستانه ی انقلاب دستور نداد اهل قلم را بر سر چهار راه ها دار بزنند , او فرمان داد تا قلم ها را بشکنند ,و شکستند, او فتوا داد اهل قلم را بکشند, و کشتند و ....نشان داد که نخستین" شاعر" جهان است که شاعران را به شکنجه گاه و قتلگاه فرستاده است!.(2)

آیت الله خامنه ای و "اصحاب قلم"

ولی فقیه, آیت الله خامنه ای , همچون امام اش "بحر العلومانه" آثاری منتشر کرده است که همان ویژگی های آثار امام اش را دارد. در عرصه فرهنگ و هنر خامنه ای اما با خمینی تفاوت هایی دارد. یکی از تفاوت ها این است که خامنه ای " شاعر " نیست اما " اهل هنر و ادب" می نماید.در رابطه با قلم و اهل قلم نیز در حرف مثل امام اش نمی نماید ولی در عمل راه همان " شاعر" ی که قاتل قلم و اهل قلم بود را رفته و می رود.

به هنگام کاندیداتوری ریاست جمهوری گفته می شد که آیت الله خامنه ای اهل موسیقی ست و حتی تار می نوازد. گفتند که " طبع هنر پرورا نه " ای نیز داردو با شعرا , به ویژه برخی شعرای همولایتی اش , همچون زنده یاد مهدی اخوان ثالث , حشر و نشری داشته است . و وقتی اخوان از شاعر گرانقدر اسماعیل خویی خواست تا اجازه دهد او نزد خامنه ای برود و شفیع اش شود تا شاعر بزرگ تبعیدی بتواند به ایران بر گردد و" مثل بچه ی آدم " برود فلسفه درس بدهد , وجود حشر و نشرهای " هنر پرورانه" رهبر تقویت شد. البته به یاد داریم پاسخ زیبا و قاطع اسماعیل خویی به اخوان ثالث را. اسماعیل خویی ضمن رعایت احترامی سزاوارانه نسبت به استادش اخوان ثالث, همراه با رد پیشنهاد او نوشت :" این ما هستیم که باید آخوند های آدمخوار را ببخشیم نه آن ها ما را " .(3)

آیت الله خامنه ای در مقام ریاست جمهوری ضمن حمایت از قلم شکنی های خمینی و آزار و کشتار اهل قلم , گاه سیاست به نعل و به میخ را پیش می برد. این ها نمونه هایی از میان ده ها نمونه اند:

او در مصاحبه ای 2 ساعته با کیهان ( به سال 1364) از اهمیت نقد سخن گفت اما در جا گفت در نقد کردن : " باید مرزها را رعایت کرد .....ما نباید ورع مطبوعاتی را با سانسور و خود سانسوری اشتباه کنیم و...."(4)

خامنه ای چه به وقت ریاست جمهوری و چه در مقام ولی فقیه از خط و نشان کشیدن برای اهل قلم غافل نشد.

" ... یک جریان ضد انقلابی و ضد دینی ادعایی لیبرالیسم وابسته در داخل کشور ما وجود دارد که در دوران تسلط رژیم فاسد و ستمگر گذشته , به ساز آن رژیم رقصیده اند و با او همکاری کرده اند و... دست اطاعت و غلامی به او داده اند و آن اوضاع را تحمل کرده اند و دم نزده اند. اینها یا نویسنده یا شاعر یا هنرمند یا مطبوعاتچی بودند. بعد که نطام جمهوری اسلامی سر کار آمده است و به همه آزادی معقولی داده شده است ...اینها در مطبوعات وابسته ای که پول هایش از آن طرف مرز می آید...علیه جمهوری اسلامی شیر شده اند...""(5)

ولی فقیه در 15 مهر ماه سال 1377 نیز در دیدار با اعضای جهاد سازندگی گفت: "......نویسندگان و روشنفکران ایران در فعالیت های اقتصادی دولت اخلال می کنند و در عرصه های نظامی, امنیتی , سیاسی و فرهنگی لطمه می زنند "

خامنه ای ,رییس جمهوری که بین "ورع مطبوعاتی" و سانسور فرق می گذاشت در مقام ولایت فقیه به توجیه و دفاع از سانسور روی آورد و خطاب به "شورای فرهنگ عمومی کشور" گفت:

".... سانسور باید به نفع خوانندگان کتاب انجام شود" و مدعی شد که همه ی حقوق به نویسنده مر بوط نمی شود بلکه دولت هم باید به نفع خوانندگان دست به سانسور کتاب بزند.(6)

ولی فقیه چندی بعد نیز در سخنرانی ای در جمع ده ها تن از ناشران داخلی سانسور مطبوعات و کتاب و ممنوعیت ماهواره را کاری اسلامی و درست خواند و گفت:" باید وسایل لازم برای مصون سازی ذهن ها و افکار جوانان فراهم شود." (7)

فرمان سانسور لغت نامه ی دهخدا , از تازه ترین نمونه های تلاش های سانسور گرانه ی ولی فقیه ی" هنر پرور" است.

ف.م.سخن , نویسنده و طنز پرداز گرانقدر در این رابطه می نویسد:

" ...... آيت الله خامنه ای نيز با اظهار نگرانی از برخی مطالب مندرج در لغت نامه ی دهخدا، حکم به بررسی و تصحيح (بخوانيد حذف) برخی مطالب لغت نامه را می دهند از جمله ماده ی مربوط به حجةالاسلام شفتي.

در مقدمه ی چاپ ۱۳۷۷ لغت نامه -که يک جلد مجزا را به خود اختصاص داده- خلاصه ای از نامه های رسيده به موسسه لغت نامه درج شده از جمله نامه ی حوزه ی علميه ی قم. "مطالب اين نامه در بهار سال ۱۳۷۷ تحت عنوان بررسی لغت نامهء دهخدا در رساله ای به همت حضرت آيت الله استادی در دوازده بخش در قم به چاپ رسيده" که بعد از حذف يک بخش و چند سطر، در مقدمه ی لغت نامه نقل شده است. در بخشی از اين نامه آمده(صفحه ی ۵۳۹ تا ۵۴۱ مقدمه):

"رهبر معظّم انقلاب، حضرت آیةالله خامنه ای (دامت برکاته) در لغت نامهء دهخدا در شرح حال عالم بزرگوار، فقيه عاليقدر، حاج سيد محمد باقر رشتی معروف به حجةالاسلام شفتی (که قبر شريفش در اصفهان در کنار مسجدی که خود او بنا کرده است(مسجد سيد) مزار مومنان است) به مطالبی توهين آميز که حاکی از کج سليقگی و روحيهء غيرمذهبی و غرض ورزی نويسندهء آن است بر می خورند. بخشی از مطالبی که در شرح حال حجةالاسلام شفتی در لغت نامه آمده، به اين شرح است:

...«چنين طالب علمی که در تمام مدت عمر به عبادت و تقوی و زهد مشهور بوده و غالب اوقات او از خوف خدا به تضرع و ابتهال و نماز و دعا می گذشته، و شب ها از شدّت استغراق و گريه و زاری و عجز و الحاح به درگاه باری تعالی او را حال جنون دست می داده، به تدريج تا آنجا ثروتمند و مالک و تاجر شد که سالی هفتاد هزار تومان به ديوان ماليات می داده و عدد آبادی ها و خانه ها و ميزان نقدينهء او را هيچکس جز خود او نمی دانسته و ضياع و عقار او را نه آفتاب مساحت می توانسته است، نه باد شمال... در شهر اصفهان گويا چهارصد کاروانسرا از مال خود داشته؛ گويا زياده از دو هزار باب دکاکين داشته......"

اما قسمتی از زندگی اين حجةالاسلام پولدار و ثروتمند که به مذاق آيت الله خامنه ای خوش نيامده از اين قرار است:
"«و چون سيد اقامهء حدود را در زمان غيبت امام واجب می دانسته، خود به امر به معروف و نهی از منکر و اجرای حدود قيام می نمود و مدعی بوده است که حکم من در اين قبيل مسائل، بعينه همان حکم حضرت صاحب الزمان است. عدد کسانی که سيد ايشان را در دورهء سلطهء خود در اصفهان به تازيانه حد زده، از حساب بيرون است. و شمارهء کسانی که او به دست خويش به عنوان اقامهء حدود کشته، تا يکصد و بيست نوشته اند. امر عجيب در کار وی اين است که او متّهمين را ابتدا به اصرار و ملايمت تمام و به تشويق اينکه خود در روز قيامت پيش جدّم شفيع گناهان شما خواهم شد به اقرار و اعتراف وا می داشته، سپس غالبا با حال گريه ايشان را گردن می زده و خود بر کشتهء آنان نماز می گذارده و گاهی هم در حين نماز غش می کرده است

اين که چرا نَقل زندگی نامه ی اين سيد آدمکش در لغت نامه، خاطر آيت الله خامنه ای را آزرده و ايشان را نگران کرده به ما مربوط نيست اما اين که به خاطر اين نگرانی، همين سطور، از لغت نامه حذف شده البته به ما مربوط است

در چاپ اخير –يعنی چاپ ۱۳۷۷-، در جلد ۶، صفحه ۸۷۸۱، بعد از عنوان "مجلس درس حجةالاسلام و شاگردان و تاليفات او" بلافاصله عنوان "وفات سيد و محل قبر و اولاد او" می آيد، حال آن که در چاپ قديمی تر، يعنی در چاپ سال ۱۳۳۰، جلد ۱۸، صفحه ی ۳۲۹، ميان اين دو عنوان، عنوانِ "حجةالاسلام و اقامهء حدود" آمده که شيوه سربريدن ِ مندرج در نامه ی حوزه از روی همان، نوشته شده است. اين بخش در چاپ جديد –لابد به اشاره رهبر معظم انقلاب- کلا حذف شدهاست...")

[Rasputin]

البته" بحرالعلوم"زیرک و حواس جمع است , او ترتیبی داده است که پادو های فرهنگی اش هر از چند گاهی گروهی " اهل هنر و ادب " را به بارگاه اش بکشانند تا ایشان ضمن نشان دادن " هنر پرور"ی اش درس های لازم نیز به این دسته از اهالی " هنر و ادب" بدهد. روزی جماعتی روز نامه نگار و نویسنده, روزی دیگر گروهی ناشر, یک روز مشتی سینما گر و دیگر روز انبوهی شاعر و شاعره جمع می شوند تا از دانش " گسترده وعمیق" ولی فقیه در عرصه های روزنامه نگاری , نشر, سینما و شعر مستفیض شوند. کافی ست سری به تار نمای ولی فقیه بزنید تا درجریان همه ی این دیدارها و در سها و راهنمایی ها و فضل فروشی ها قرار بگیرید.

تازه ترین این نوع نمایش ها چهار شنبه 4 مهر ماه سال 1386 بر پا شد:

"....طنین نوای ربنای استاد شجریان و اذان زنده یاد موذن زاده اردبیلی در عصر و شامگاه نور باران تهران , شاهد گردهم آیی گروهی از شاعران و اهل ادب بود که نماز مغرب و عشاء را به امامت مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای قیام بستند و....." و " سپس سروده های خود را در وصف پیامبر اعظم(ص), اهل بیت عصمت و طهارت( علیهم السلام ), انقلاب اسلامی ,دفاع مقدس وهمچنین اشعاری با مضامین دینی و اجتماعی , قرایت کردند."
برنامه گذار اصلی این شرفیابی"مرکز آفرینش های ادبی حوزه هنری" بود,و درمیان ده ها شاعر و شاعره ی "گردن کلفت", گردن کلفت ترین ها علی معلم , موسوی گرمارودی , یوسفعلی میر شکاک , حمید سبزواری و علیرضا بدیع بودند.

"....وقتی مجری جلسه از یوسفعلی میر شکاک برای شعرخوانی دعوت کرد,احوال جویی گرم مقام رهبری وی را بر آن داشت تا نزد ایشان رفته و پس از آن که ابراز علاقه و ارادت از نزدیک صورت گرفت " (9) , این شاعر " دشمن آزادی و قلم شکن" از همان نزدیک برای مقام رهبری اش شعر خواند!

موسوی گرمارودی نیز مورد تفقد و مزاح افتحار آمیز رهبری قرار گرفتند.

".... وقتی مجری جلسه نام علی موسوی گرمارودی , شاعر خط خون , را برای شعر خوانی بر زبان راند, وی با بیان اینکه آثارش در زمینه شعر کلاسیک , بیشتر قصیده است و در زمینه ی شعر نو , آزاد, خواست فرصت وی را به جوانان شاعر اختصاص دهند, اما پس از آن که مقام معظم رهبری به مزاح به وی فرمودند که یک قصیده را انتخاب کنید و نیمی اش را امسال و نیمی اش را سال دیگر بخوانید , گفت: پس یک قطعه کوتاه را با نام مهربانی می خوانم تا پاسخ مهربانی آقای باقری را داده باشم ...." (10) ( ساعد باقری از بر پا دارندگان و مجریان این نمایش ها ست).

علیرضا بدیع از نیشابور نیز شعرخواند و خامنه ای پس از استماع اشعارش گفت :"....چگونه می گویند که نیشابور به عطار و خیام نیفزود؟ الحمدالله که افزوده است"(11)

"....علی معلم ( دامغانی) نیز به رسم سال های اخیر, یکی از آثار روایی –محاوره ایی اش را خواند:که مقام معظم رهبری در پی آن فرمودند:" این زبان خوبی ست,اما کار هر کسی نیست, مثل شما گردن کلفت های شعر می توانند از عهده اش بربیایند والا اگر یک مقدار سست باشد به ابتذال کشیده می شود,نظیرش را هم قبلا" دیدیم : مثلا" پریا ".

همین دو سه قلم اظهار نظردرباره علیرضا بدیع و علی معلم , و مقایسه ی نوشته های اینان با آثار عطار و خیام و شاملوعمق بحر این بحر العلوم را نشان می دهد . این" فرمایشات " در کنار گفتار و کردار ولی فقیه ی " هنر پرور" در باره ی قلم و به قول خودش" اصحاب قلم " بیانگر این واقعیت است که بزرگترین بحرالعلوم در قید حیات عالم تشیع - و لابد عالم اسلام - چقدر با پدیده ی فرهنگ و هنر , و گوهر ادبیات بیگانه است . سوی دیگر نمایش های " شرفیابی" نیز نشانگر واقعیتی ست تلخ تر , که چگونه ساده لوحی , سخافت و حماقت می تواند شعر و شاعر را " سرشار از تهی" و آستان بوس بارگاه قاتل شعر و شاعر , و فرهنگ و هنر کند.

********

زیر نویس:

1- به سال 1354 , زمان دانشجویی در دوره ی بالینی , در"مرکز پزشکی فیروزگر" در تهران با دو همکلاس مذهبی پیرامون طب الصادق گفت و گویی داشتم , بی آنکه قصد توهین داشته باشم موارد بسیاری از موضوع های مطرح شده در کتاب را که با خوانده های آن روز ما مغایرت داشت با این دو همکلاس در میان گذاشتم و به عنوان دانشجوی پزشکی نظرآن ها را جویا شدم ( برای نمونه نظر امام جعفر صادق در باره ی علت بروز و شیوع جذام –خوره- , یا درمان اسهال و....) . آن دو همکلاس مذهبی گفتند این کتاب به دوره ای تعلق دارد که امام جعفر صادق حیات داشت . نمونه هایی مقایسه ای ارایه شد که نشان می داد بحث ها ی کتاب مذکور برای همان دوره هم بی ربط و عقب مانده بود, آن دو اما نپدیرفتند. باری , پس از انقلاب این دو همکلاس به معاونت پارلمانی وزارت بهداری و ریاست بخش پزشکی کمیته امداد امام خمینی منصوب شدند. حول و حوش سال 1360 به من اطلاع داده شد که در وزارت بهداری مطرح شده است که من " پیکار"ی هستم و در سال 1354 " صب امام " کردم . به آورنده ی خبر گفتم من پیکاری نیستم و سال 1354 هم صب امام نکردم و ماجرا را برای اش شرح دادم. ابتدا از سوی وزارت بهداری به جبهه ی جنگ فرستاده شدم و پس از بازگشت حکم اخراج ام از بیمارستان به من ابلاغ شد. رییس بیمارستانی که در آنجا شاغل بودم با آنکه حزب الهی بود از روی مهر و دوستی گفت: بهتر است دور وبر وزارت بهداری آفتابی نشوی , همو گفت ماجرا به بحث پیرامون طب الصادق ارتباط دارد! و از من خواست خودم را گم و گور کنم و.....

2- برای خواندن نمونه هایی از گفته های خمینی به مجموعه ی 5 جلدی بخشی از تاریخ جنبش روشنفکری ایران, بررسی تاریخی و تحلیلی کانون نویسندگان ایران و.... , به ویژه مقدمه ی جلد سوم , مراجعه کنید. این

مجموعه توسط انتشارات باران منتشر شده است.

3- متاسفانه نامه ی اسماعیل خویی عزیز به اخوان ثالث را در اختیار ندارم , آنچه نوشتم به اتکا ی حافظه ام است.

4- کیهان و کیهان هوایی , سال 1364, بخش اعظم این مصاحبه در جلد سوم منبع شماره 2 آمده است. ( رابطه " ورع مطبوعاتی" و سانسور در فرهنگ آخوندی چیزی شبیه رابطه ی تعزیر و شکنجه است!)

5- نشریه " یا لثارات الحسین" , نشریه انصار حزب الله , شماره 27 , سیزدهم اردیبهشت 1375

6- شهروند( تورنتو), سال ششم, شماره 275 , 14 آبان ماه 1375

7- سخنرانی آیت الله خامنه ای در جمع گروهی از ناشران , اردیبهشت ماه 1378- آپریل 1999

8- وبلاگ ف.م.سخن ,( برگرفته از تارنمای گویا) ," از آیت الله خامنه ای و لغت نامه ی دهخدا .....",.30 دی ماه 1386

9, 10, 11 – " تکریم شعر و شاعری در شب میلاد کریم اهل بیت (ع) , تارنمای خبر گزاری دانشجویان ایران ," ایسنا" سرویس فرهنگ و ادب- ادبیات.

[Rasputin]

به نام خدای رحمان و رحیم

در اوج تب در بستر افتاده و می سوختم که خبر احضار یا دعوت به گفت و گو و روانه ی زندان ساختن برادر را شنیدم . برادری که اکنون پسر ارشد خانواده ی پدری است و چشم و چراغ مادری رنج دیده و سایر اعضای خانواده است .

هادی آقا برای من تنها یک برادر نبوده و نیست بلکه علاوه بر آن ، دوستی دلسوز و مشوق من در بسیاری از مراحل تحصیل و هم درس و هم مباحثه ی من نیز بوده است . سال های مجردی در غربت قم را در کنار او بودم و با دستگیری وی در اعتراضات سیاسی طلاب در 15 خرداد 1354 مدرسه ی فیضیه ، تنهایی را احساس کردم .

خدای را سپاس می گویم که پس از بازگشت او از سربازی در سال 1356 همیشه در کنار هم و همفکر و همراه هم بوده ایم و اگر تفاوتی در نقش ها و مسئولیت های ما رقم خورده ، ناشی از تقسیم کاری طبیعی و مبتنی بر مقتضیات هریک بوده است .

هادی آقا از جمله ی روحانیانی است که قبل از انقلاب ، لباس روحانیت به تن کرد و از انقلابیون نو اندیشی بود که با تلاش های خطیر ، کتاب های مرحوم دکتر شریعتی را تهیه می کرد و برای مطالعه در اختیار طلاب قرار می داد .

در روزهای انقلاب ، به هنگام هجوم مأموران ساواک و حکومت نظامی قم به مدرسه ی خان ( که پیشاپیش و از عصر آن روز همه نسبت به هجوم شبانه مطلع بودند ) که همه ی طلاب مدرسه را ترک کردند ، او مدرسه و حجره را ترک نکرد و آن شب تنها چهار نفر با او ماندیم ، تا شاهد ماجرا شویم . کم نیستند روحانیانی که هیچ شبی را در حجره نمی ماندند و به منزل بستگان خود یا مدارس غیر حساس می رفتند و امروز در مناصب قدرت نشسته و خود را «انقلابی و مدافع روحانیت» می دانند !!

در روزگاران جنگ تحمیلی ، او علاوه بر مأموریت های تبلیغی ، درآغازین روزهای نبرد ، شش ماه دوران خدمت زمان جنگ خود را داوطلبانه و با اشتیاق سپری کرد و تا پای شهادت پیش رفت ، در حالی که می توانست با پوشش های شبه قانونی ( که اکثر روحانیان صاحب مناصب کنونی حکومتی از آن در طول زمان جنگ بهره گرفتند ) از رفتن به جبهه ها خود داری کند .

هادی آقا از سایر دوستان دیروزی اش که سر در جبهه ی حاکمیت نهاده اند و دل به جیفه ی دنیا بسته و می خواهند آرام زندگی کنند ، به خاطر همین مزایا ، پیش کلیه ی اعضای خانواده اش عزت و شرف دارد و اگر دوستان و همفکران نیز او را دوست می دارند ، به خاطر آزادگی و شرافت اوست . چیزی که دوستان دیروزی از نداشتن آن رنج می برند و در مقام مقایسه و پیش وجدان و خدای خود شرمنده ی او و امثال او یند .

برای هادی قابل ، زندگی در ناز و نعمت ، واگذاری منازل مصادره ای به ثمن بخس ، مناصب بالای قدرت و ... فراهم می شد اگر بر واقعیت های زشت و ستم های موجود در برخی مراکز قضایی و شبه قضایی و دستگاه امنیتی و رفتارهای غیر قانونی و ناعادلانه ی شورای نگهبان ، چشم می پوشید و «آخرت خود را به دنیایش می فروخت» .

از آغاز پیروزی انقلاب ، گروهی از روحانیان با اندیشه ی تسلط حکومت بر حوزه های علمیه ، تلاش مضاعفی را بکار گرفتند تا مانع هرگونه اظهار نظر مخالف از این مراکز علمی شوند . با تشکیل وزارت اطلاعات ، این مهم به بخش خاصی در آن وزارتخانه واگذار شد و آنان نیز با استفاده از اطلاعات محرمانه و انجام شنودها یا استفاده از خبرچینان خود ، کلیه ی فعالیت های مراجع تقلید و اساتید بزرگ حوزه را زیر نظر گرفتند و برای مخالفان سیاست ها پرونده سازی کردند و علیه برخی از آنان به اقدامات عملی پرداختند . عده ای را محصور کردند و یا مانع تدریس آنان شدند و یا با تهدید به افشاگری نسبت به مسائل محرمانه و شخصی ، آنان را وادار به سکوت کردند . ایجاد مزاحمت های شدید برای طلابی که در درس برخی علماء شرکت می کردند و ایجاد تضییقات در مورد خدمات اداری از طریق مدیریت حوزه ، از جمله ی اقداماتی بود که برای به سلطه کشیدن حوزه های علمیه ، در دستورکار قرار گرفت و با تشکیل دادگاه ویژه ی روحانیت و مجازاتی با عنوان « خلع لباس » عملا زمام اختیار روحانیت را به دست گرفتند و با رحلت مراجع بزرگ تقلید ، میدان را از رقیب خالی دیدند و با استفاده از بودجه ی عمومی کشور و حمایت های بی دریغ مادی و تبلیغی از وابستگان خود ، عملا حوزه ای وابسته به قدرت و حکومت را بنیاد نهادند و استقلال هزار ساله ی روحانیت شیعه را از بین بردند .

نام مراجع تقلید و مجتهدانی چون ؛ آیة الله سید کاظم شریعتمداری ، آیة الله سید حسن قمی ، آیة الله شبیر خاقانی ، آیة الله سید صادق روحانی ، آیة الله سید محمد شیرازی ، آیة الله سید محمد روحانی ، آیة الله سید محمد جواد غروی، آیة الله حسینعلی منتظری ،آیة الله نعمت الله صالحی نجف آبادی، آیة الله احمد آذری قمی و ... در این لیست ، از معروفیت بیشتری برخوردار است . این افراد ، با اندیشه ها و رویکرد های متفاوت ( و گاه نامقبول )، هریک با یک یا چند سیاست حکومت مخالف بودند و با انواع مزاحمت ها مواجه شدند . از حصر خانگی 17 ساله تا دستگیری افراد خانواده و اتهام به شرکت در کودتا یا اغتشاشات محلی و ...

امروزه ، دستگاه حکومتی جز به روحانیت طرفدار حکومت ، اعتنایی نمی کند و اعتبار اصلی را تنها برای اقلیتی وابسته به حکومت یا «آخوند های درباری» می خواهد و حتی از «اکثریت خاموش روحانیت» دلگیر است . گرچه این اکثریت خاموش ، با بسیاری از سکوت ها و خاموشی ها ، به رفتار ناصحیح حاکمان یاری رسانده است ولی در برخی موارد همچون لقمه ای گلوگیر ، در حلقوم حکومتیان مانده و نفس آنان را به شماره انداخته است .

اما اعتبار روحانیت به استقلال آن از قدرت و حکومت بوده و هست . هرچه حوزه های علمیه را وابسته تر به قدرت سازند ، این نهاد را بی اعتبارتر کرده اند و هرچه بر استقلال حوزه ها از حکومت افزوده گردد ، اعتبار و حیثیت آن محفوظ تر و افزونتر خواهد شد .

هجوم بی امان و اصرار حکومتیان در تحقق « تسلط بر حوزه ها » را تنها با حربه ی تبلیغاتی ؛ « تفکیک دوباره ی " روحانیت مستقل " از " روحانیت درباری " » می توان از کار انداخت . باید دوباره در فرهنگ عمومی کشور این سخن تازه شود که « روحانیت درباری ، تنها مطیع خدایگان قدرت است و مردم را به اطاعت از حکومتیان می خواند ، نه به اطاعت از خدا و شریعت » .

بگذار روحانیت مستقل را از لباس مشترک با روحانیت درباری ، خلع کنند و او را وادار به پوشش عموم مردم سازند ( که ناخواسته به امری استحبابی اقدام کرده اند ) و به او اجازه ی چاپ و نشر بسیاری از اندیشه هایش را ندهند ، این امور قابل تحمل خواهد بود اگر در فرهنگ عمومی این تفکیک لازم ، صورت پذیرد و ننگ تبعیت مطلق از قدرت ، بر پیشانی کسانی بماند ( آخوند های درباری ) که حقایق عقلی و شرعی را در راه منافع دنیای کوچک و کوتاه خود ، قربانی می کنند .

حال که با مخالفت بسیاری از روحانیان و عالمان برجسته ، ادعای « حکومت دینی » رنگ باخته و وزر و وبال رفتارهای نامعقول و نامشروع برخی حکومتیان ، به نام دین خدا ثبت نمی شود ، می توان نفسی به راحتی کشید و اطمینان یافت که ؛ « تلاش های گروه اندک روحانیان مستقل از قدرت ، مؤثر و نتیجه بخش بوده است » .

اصولا از تضییقات حکومت نسبت به مخالفان روحانی و غیر روحانی ، می توان به میزان تأثیر کلام و رفتار آنان پی برد . اگر این مخالفت ها اثری نداشت ، قطعا حکومتیان زحمت و رنج برخورد با مخالفان را به خود نمی دادند و سر بی درد خود را به درد نمی آوردند .

مجموعه ی سخنرانی ها و مصاحبه ها و نامه ها و بیانیه های سیاسی من و اخوی در گذشته ، به زعم حکومتیان ، اتهام های مشترکی چون ؛ « اقدام علیه امنیت ملی ، تبلیغ علیه نظام ، نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی ، اهانت به رهبری ، اهانت به مسئولان قوای ثلاثة ، و نقض حرمت روحانیت » را متوجه ما کرده است . من در بازداشت های 40 روزه در مشهد و 125 روزه در بند 240 اوین و به هنگام بازپرسی های تکراری ، به این اتهامات پاسخ داده ام ( که تمامی آن ها در خلوت وزارت اطلاعات و دادگاه ویژه نگه داری می شود ) . بگذارید در این نوبت و پس از اجرای حکم برادر و پیش از بازداشت خود ، پاسخ ها را پیش چشم ملت بیان کنم تا معلوم شود که « مجرم کیست ؟!! » . اکنون یکایک این اتهامات را بررسی می کنم ؛

الف ) اقدام علیه امنیت ملی = اگر این اتهام را در مواردی چون ؛ « رأی دادن به ریاست جمهوری آقای خامنه ای ، عدم اعتراض نسبت به رد صلاحیت نیروهای ملی و مذهبی در سال های قبل از 1368 ، عدم اعتراض به اشغال سفارت امریکا ( که بر خلاف تعهدات بین المللی و نقض پیمان های جهانی و در نتیجه عملی بر خلاف شرع بود ) ، عدم اعتراض به تصدی افراد نالایق در برخی پست های وزارتی و اداری رده ی بالا ، عدم اعتراض به بافت یکدست و محافظه کارانه ی شورای نگهبان ، عدم اعتراض کتبی به خشونت طلبی ها و خون ریزی های نامشروع دستگاه های قضائی و شبه قضائی ، عدم اعتراض کتبی به انقلاب فرهنگی و محرومیت اساتید از تدریس و امثال این موارد » ( که در این موارد ، سکوت کرده یا انتقادات ما مکتوب و علنی نبوده است ) مطرح می کردند ، اجمالا باید به همه یا بخشی از این موارد اعتراف کنیم که یا ناشی از « عدم اطلاع کافی من و برادرم» بوده و یا تلاش درخوری برای اطلاع عموم از انتقاداتمان نکرده ایم .

اگر آقایان می پذیرند که در موارد یادشده ، همراه با اکثریت ملت ، نا خواسته « اقدام بر علیه امنیت ملی » کرده ایم ، ناگزیر از پذیرش آن خواهیم بود !!

آری آن روز که به امثال آقایان خامنه ای در تصدی بالاترین مقامات جمهوری اسلامی ، با رأی خود ، یاری رساندیم و به آنان اعتماد کردیم ، و آنان میدان را به امثال ری شهری و فلاحیان و اژه ای و سلیمی و امثال آنان سپردند ، ندانسته بر علیه امنیت ملی اقدام کرده ایم ، ولی مطمئنا دادگاه ویژه ی روحانیت و حامی اصلی و فعلی آن در این امور ( اگر آن ها را جرم بشمارند ) از ما مؤثر تر و جرم بیشتری خواهند داشت .

من و اخوی شاید آن روز که به مسئولان سیاسی کشور اعتماد کردیم و همچون بسیاری از فرزندان وطن ، راهی جبهه های دفاع از ملت و کشور شدیم و با خاک و خون جبهه ها عجین شده و از فرصت طلبی های پس پرده ی قدرت و توسط اقتدارگرایان جناح راست ، غفلت کردیم ، اقدام بر علیه امنیت ملی کرده باشیم !!

[Rasputin]

روزگاری که اکثر قریب به اتفاق آقایان مسلط بر قدرت به همراه آقازادگان خود ، در منازل و محافل گرم و نرم خود آرمیده و به چگونگی عزل مخالفان و نصب همراهان خود می اندیشیدند و مقدمات آن را فراهم می کردند و فرزندان مخلص این مرز و بوم را در میان سرما و گرمای طاقت فرسای جبهه ها ، از سر نادانی و غرور ، وادار به انجام برخی عملیات از پیش شکست خورده می کردند و ابدا پروایی از کشتار بی رحمانه ی عزیزان ملت ، توسط دشمن متجاوز نمی کردند ، شاید به درستی انجام وظیفه نکرده باشیم و با سکوت در برابر این نابرابری ها و آن سوء استفاده ها ، اقدام علیه امنیت ملی کرده باشیم .

اما امروز ( و بر اساس سخنرانی های مختصر و انتقادات شفاهی ، از سال 1360 تا 1364 و انتقادات علنی در برخی سخنرانی های مفصل از 1364 تا کنون ) که از رفتارها و سیاست های غیر منطقی ، علنا و به صورت کتبی و شفاهی تبری جسته ایم و آن ها را مورد انتقاد قرار داده ایم ، نه تنها اقدامی علیه امنیت ملی نکرده ایم که حقیقتا « برای تأمین امنیت ملی و امنیت فردی حاکمان مورد انتقاد » اقدامات منطقی و قانونی را بکار گرفته ایم .

تمامی شواهد و قرائن و دلایل عقلی و نقلی بر این امر گواهی می دهند که « این حاکمان فعلی اند که با ظلم و ستم به شهروندان و نقض عهد و پیمان ، تیشه به ریشه ی نظام می زنند و اقدام به براندازی سخت کرده و می کنند » نه آنانی که در شرایط « تهدیدهای جانی ، شغلی ، ناموسی و محرومیت های فراوان و طولانی مدت از آزادی ها و حقوق شهروندی نسبت به خود و بستگان خود » امنیت فردی خود ( و حتی خانواده و بستگان خود ) را به خطر انداخته و برای پیشگیری از تهدید امنیت ملی ، از بذل جان نیز دریغ نکرده اند .

من در سخنرانی حسینیه ی ارشاد ، پس از آزادی از زندان اوین ، صریحا خطاب به حاکمان مدعی اسلام و قانون گفتم که ؛ « شما به ما بدهکارید و ما طلبکار ، بیخود قیافه ی طلبکار را به خود نگیرید و ما را بدهکار نشمارید » و امروز نیز بر همین باورم .

این حاکمان اند که بر خلاف قانون اساسی و قوانین شریعت ، نسبت به مخالفان خویش رفتار می کنند و برخلاف روش منطقی و معقول ، خود « مدعی » می شوند و خود به « قضاوت » در مورد ادعای خویش می نشینند . نه قبح این عمل را می فهمند و نه با این همه بدهکاری ( بابت سلب حقوق مخالفان ) از « طلبکار دانستن خود حیاء و شرم می کنند » .

بیش از 28 سال از تصویب قانون اساسی گذشته است و هنوز نیروهای سیاسی کشور از چند و چون نگاه حاکمیت به فعالیت های قانونی خود بی خبرند ، چرا که نه « جرم سیاسی » تعریف شده است و نه از « هیأت منصفه و دادگاه علنی » خبری است . آیا « ظلم شدید و آشکار 28 ساله به نیروهای سیاسی ای که در دادگاه های غیر علنی و بدون حضور هیأت منصفه ، محاکمه و محکوم شده اند » که بر خلاف « تعهد قانونی و شرعی حاکمیت » در قانون اساسی است و هنوز نیز ادامه دارد ، اقدام علیه امنیت ملی نیست ؟!!

ب ) تبلیغ علیه نظام = اگر مقصود آقایان این است که انتقاد از سیاست های نامعقول حاکمیت جایز نیست ، لطف کنند و « شریعت محمدی (ص) را منسوخ اعلام کنند » چرا که آن شریعت به پیروان خود دستور داده است که « حاکمان را نصیحت کنید ، در آشکار و نهان » .

آیا نصیحت و خیر خواهی علنی ، بدون سخنرانی ، مصاحبه ، نامه و یا بیانیه ممکن است ؟!! خوب است که نامه های پنهانی برخی همفکران ما را نیز بر نتافتند و هریک را به نوعی محروم کردند تا معلوم شود که از دید آقایان ؛ « اصولا همه باید خفه شوند و فقط حق دارند که از آنان ستایش کنند » .

اگر بهای « وفاداری به پیمان الهی شریعت محمدی (ص) و قرارداد رسمی قانون اساسی » قتل ، شکنجه ، زندان و محرومیت های بی شمار است ، ما را از پرداخت این بها ، باکی نیست . حکومتیان راهی جز توبه و بازگشت از مسیر انحطاط و حاکم ساختن قانون و وفاداری به اخلاق انسانی ندارند و اگر چنین تصمیمی بگیرند ، زبان ما کوتاه و حمایت از تصمیمات معقول آنان عمومی خواهد شد .

آقایان در متون شریعت خوانده اند که « رفتارهای نیک ، مبلغ بهتر و ثمر بخش تری هستند از گفتارهای نیک » . عکس این قضیه نیز صادق است و « رفتارهای ناپسند از گفتارهای ناپسند ، زیان بار تر است » . بنا بر این اگر رفتارهای حاکمیت از نوع « رفتار نیک » باشند ، مطمئنا از گفتار ناپسند مخالفان صدمه نمی بینند ، ولی اگر « رفتارناپسند » از حاکمیت سر بزند ، هیچ گفتار پسندیده ای نیز نمی تواند آن را جبران کند .

هر منتقد منصفی به این نکته واقف است که ؛ « اگر کوچکترین مطلب سستی در بیان او باشد ، همان مطلب ، تمامی تلاش او را از بین می برد » . بنا بر این ، به کسانی که با شور و شوق تمام به این نظام ، دل بستند و برای حفاظت از آن ، جان فدا کردند و خون دل خوردند و در تمامی مراحل خطر ، برای دفاع از آن حضور داشتند ، نمی توان « انگ تبلیغ علیه نظام » را زد . مگر اینکه مقصود آقایان از «نظام» یک فرد یا گروه خاص باشد که در این صورت ، باید ثابت کنند که برداشت آنان ، حقوقی و علمی است و پس از اثبات آن در مجامع علمی و حقوقی و اثبات « تبلیغ علیه فرد یا گروه مورد نظر » ، چنین اتهامی را متوجه افراد کنند .

تنها فردی که تاکنون ( از سوی برخی افراد نا آگاه ) مرادف نظام دانسته شده ، مقام « رهبری کشور » است . پیش از این و در نامه ام به آقای خاتمی ( هشتمین رئیس جمهور ) توضیح داده ام که این برداشتی نا آگاهانه است ، چرا که اگر صحیح بود ، با ارتحال رهبری ( آنگونه که در مورد آیة الله خمینی اتفاق افتاد ) باید گفته شود « نظام رفت یا نظام مُرد » . در حالی که حامیان رهبری فعلی را اعتقاد بر این است که ؛ « شور و نشاط نظام ، با رهبری آقای خامنه ای بیش از پیش شده است !! » .

پس نمی توان « نظام » را « نام مستعار رهبری » دانست . وقتی بالاترین مقام نظام ( که نهایتا جایگاه او بخشی از نظام است ) مرادف با عنوان « نظام » نباشد ( که اگر مرادف گرفته شود ، لازم می آید که قسم شیئ ، قسیم شیئ فرض شود و این به لحاظ منطقی غلط است ) دیگر افراد و مقامات جای خود دارند .

آری اگر کسی مدعی باشد که ؛ « ما نه قانون اساسی می خواهیم و نه پارلمان و نه قوای مجریه و قضائیه و نه اسلام » و به طور کلی بر علیه وجود نظم و انتظام در مملکت ، تبلیغ کند ( که علی القاعده هیچ عاقلی به این کار اقدام نمی کند ) می توان او را به تبلیغ علیه نظام ، متهم کرد .

آقایان هرگونه انتقاد از سیاست های دستگاه های اجرایی یا قضائی یا تقنینی را به منزله ی تبلیغ علیه آن نهادها می دانند و فرق انتقاد از سیاست ها با اصل وجود نهادها را نمی دانند و یا خود را به تجاهل می زنند .

حتی اگر از حضور و تصدی کسی در این نهادها انتقاد شود ، مفهومی جز برتر شمردن آن نهاد از توان فرد متصدی ، نخواهد داشت و این به مفهوم حمایت از آن نهاد در برابر تصدی افراد نالایق است ، که مسئولیتی عقلانی و شرعی برای همگان است .

در هرصورت ، تبلیغ اساسی علیه نظام را متصدیانی سازمان دهی می کنند که با حضور نامشروع خود در نهادها ، جای افراد لایق را اشغال کرده و با عملکرد ناپسند خود ، همگان را نسبت به نهادهای یاد شده و کلیت نظام خاص ، بدبین می کنند ، نه افرادی که با پذیرش همه گونه محرومیت و تهدید و خطر ، زبان به انتقاد می گشایند و راه را از چاه ، جدا ساخته و نشان می دهند .

آیا دعوت از حاکمان برای « عمل به احکام شریعت » و دعوت از آنان برای « وفادار ماندن به عهد و پیمان ملت و حاکمیت در قانون اساسی و قوانین ناشی از آن » جرم است ؟!! آیا « امر به معروف و نهی از منکر » در مورد حاکمان ، جرم است ؟!!

رویکرد حاکمیت ، در متوجه کردن چنین اتهامی به افراد منتقد و دلسوز ملت و کشور و آئین ، بر خلاف رویکرد امام صادق (ع) است که ( بر اساس نقل صحیح ) می فرمود : « احب الناس الیّ من اهدی الیّ عیوبی = دوست داشتنی ترین مردم نزد من ، کسی است که عیوب مرا به من گوشزده کرده و به من هدیه کند » . در منطق امام صادق (ع) انتقاد کننده ، محبوب ترین فرد است و در دیدگاه حاکمان جمهوری اسلامی ، مبغوض ترین فرد و شایسته ی زندان و محرومیت های بی شمار !!

بزرگ ترین تبلیغ ها بر علیه نظام را در رویکردهای استبدادی و غیر قانونی باید جست . آنانی که با دیکتاتوری ، مانع از هرگونه انتقادی شده و می شوند و یا منتقدان دلسوز را متهم به « وطن فروشی و همراهی با بیگانگان » می کنند و آنان را به زندان و انواع محرومیت ها دچار می کنند ، بدترین نمایش استبدادی را در معرض افکار عمومی جهانیان قرار می دهند و بزرگترین نوع تبلیغ علیه نظام را انجام می دهند .

آنانی که در هر صحنه ی انتخاباتی ، با رد صلاحیت منتقدان خود ، بر خلاف شرع و قانون رفتار می کنند و یا بر خلاف قانون اساسی ، در مجالس فرمایشی اقدام به تصویب قوانینی بر خلاف قانون اساسی کرده اند و مبتنی بر آن ، حقوق شهروندان خود را سلب می کنند و از خدا و ملت ایران شرم نمی کنند و فرزندان غیور دین و ملت را به « عدم التزام به اسلام » متهم می کنند ، بزرگ ترین تبلیغ علیه نظام و اسلام را سامان داده اند .

رفتارهای خلاف شرع آقایان ، عرق شرم را بر پیشانی هر متدین با غیرتی می نشاند . در جایی که از سرقت زینت یک زن یهودی توسط متجاوزان به مرزهای حاکمیت اسلامی ، امام علی بن ابی طالب ناله می کند و مردن از چنین غمی را سزاوار می داند ، مدعیان دروغین جانشینی علی (ع) از قتل و غارت امنیت مسلمانان شهروند حاکمیتی که مدعی اسلام است ( در جریان قتل های زنجیره ای و کشته شدن زهرا بنی یعقوب و ابراهیم لطف اللهی و ... در بازداشتگاه های حاکمیت ) ، نه تنها خم به ابرو نمی آورند که پرداختن به این مسائل را هوچی گری می خوانند !!!

در جایی که امیر مؤ منان علی (ع) مردم شهر « انبار » را از « مشایعت خود » نهی می کند و این روش را مضرّ به حال حاکم و مردم می داند ، آقایان از کشاندن و معطل کردن گروه هایی از مردم با امکانات دولتی ( مثل سفر اخیر رهبری به یزد که طبق خبر خبر گزاری مهر ، 500 دستگاه اتوبوس ، 5 دستگاه قطار و ... برای انتقال مستقبلین از رهبری اختصاص یافته بود ) و هزینه کردن از بیت المال ، اظهار شادمانی و رضایت کرده و دائما از حضور مردم تشکر می کنند و این رویکرد را به نفع نظام و ملت ، ارزیابی کرده و اطلاعیه ی تشکر از مستقبلین را صادر می کنند !!!

پ ) نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی = اولا ؛ آیا این رفتار از هر شهروندی صادر شود ، جرم است یا مسئولان از این امر استثناء می شوند ؟!! آیا نسبت به ادعای کذب آقای خامنه ای که قتل فروهر ، اسکندری ، مختاری و پوینده را کار سازمان های جاسوسی بیگانه و اسرائیلی ها دانست و آن را در سخنرانی رسمی ابراز کرد و در دادگاه ، خلاف آن ثابت شد ، مصداق بارز این جرم نبوده و نیست ؟!! آیا ادعای ایشان و اتهام کلی نسبت به روزنامه ها که آن ها را پایگاه دشمن خواند و در دادگاه مطبوعات ، بسیاری از آنان تبرئه شدند و یا حد اکثر به نشر اکاذیب محکوم شدند و هیچ مدرکی دال بر پایگاه بودن دشمن در دادگاه ها ارائه نشد و به اثبات نرسید ، مصداق این جرم نیست ؟!!

[Rasputin]

آیا برخی ائمه ی جمعه ، برخی روزنامه نگاران وابسته به حاکمیت ، صدا و سیما و ... که بسیاری از اتهامات مجعول و ثابت نشده در دادگاه های خودشان را تا کنون نسبت به مخالفان مطرح کرده اند ، مرتکب این جرم نشده اند ؟!! و آیا به شکایاتی که از اکثر آنان شده ، رسیدگی شده است ؟!!

تبعیض در اجرای احکام نه شرعا جایز است و نه در متن قانون اساسی مجوزی برای آن صادر شده است . در اصل یکصد و هفتم آمده است که ؛ « رهبر در برابر قوانین با سایر افراد مساوی است » و مطمئنا این متن را برای خنده و یا دکور ، در قانون اساسی نیاورده اند . گمان می کنم کسی شک نداشته باشد که ؛ « هیچ مرجعی در جمهوری اسلامی کنونی برای شکایت از رهبری نیست که امید به رسیدگی عادلانه و مساوی را به شاکی ایشان بدهد » . نبودن یا عدم احتمال بودن ، ناشی از رویکرد ناعادلانه و نامشروع و غیر قانونی نهادهای حکومتی است که رسما اعلام کرده و می کنند که ؛ « فرمایشات رهبری ، فوق قانون است و باید اجراء شود !! » .

اگر دادگاه صلاحیت داری منطبق با قانون اساسی و با حضور هیأت منصفه ای که نمایانگر حقیقی وجدان عمومی جامعه باشد ، به صورت علنی تشکیل شود ، کافی است که فراخوان عمومی برای شکایت از رهبری کشور و سایر مقامات رسمی را بدهد تا معلوم گردد که چه افراد و گروه های بی گناهی با تبلیغات سوء و اتهامات دروغ ، از هستی ساقط شده و جان و مال و آبروی آنان به تاراج رفته است .

مطمئنا در دادگاه ویژه ی روحانیت و با سردمداری سلیمی و سیطره ی اژه ای و بازماندگان باند سعید امامی ، تمامی مطالبی که اکنون می نگارم نیز به عنوان مدرک و مصداق « نشر اکاذیب » و « تبلیغ علیه نظام و ... » استفاده خواهد شد ولی مرا باکی نیست که با برداشت های نامشروع و غیر قانونی آنان از نوشته ها و گفته ها ، برای امثال من « آب از سر گذشته است ... » .

ثانیا ؛ اگر برخی از مردم با این حقایق ، ذهن شان « مشوش » شود ، ناشی از غفلت یا تجاهل دراز مدتی است که آنان را دچار غفلت ساخته است و « غافل » را باید هشدار داد . مهم این است که از روی علم و آگاهی ، این مطالب را « حقیقی و واقعی » می دانم و هرگز آن را کذب و دروغ نمی دانم و « نشر حقایق و واقعیات » نه تنها مستوجب هیچ کیفری نیست که شایسته ی تقدیر و توجه است و در وضعیتی چون اوضاع امروز کشور ما ، لازم و واجب است .

ت ) اهانت به رهبری = اولا ؛ رهبری کشور نسبت به مخالفان سیاست های خویش ، بیشترین اهانت ها را انجام داده است . عناوینی چون « مفلوک ، خائن ، نوکر دشمن ، لاابالی ، غوغاگر ، منافق ، جاهل و نادان ، برانداز نظام ، جاده صاف کن دشمن ، حسود ، خود باخته ، ترسو ، مرعوب دشمن ، سست عنصر ، بازی خورده ، سفلگان ملت و ... » واژگانی است که در سخنان مکرر و مختلف ایشان نسبت به مخالفان سیاسی استفاده شده است . مصداق یابی های مشخص در مورد برخی افراد چون آیة الله منتظری ، ملی مذهبی ها و اصلاح طلبان ، از سوی خود ایشان انجام گرفته است . در سایر موارد نیز با کنایه ی ابلغ از تصریح سخن گفته و یا برداشت های مشخص و تعیین افراد از سوی دوستان و نمایندگان رسمی خود در نهاد های مختلف ( همچون روزنامه ی کیهان که زیر نظر نماینده ی سلطان اداره می شود ) را دیده و نفی نکرده است .

وقتی رهبری کشور با این واژگان ، مخالفان سیاست های خود را می نوازد ، باید انتظار « مقابله به مثل » ( که امری شرعی و قانونی است ) را داشته باشد . مگر آنکه مناسبات قدرت به میان آیند و به خاطر « زور و قدرت » حق ایشان را بر مدعیان ایشان ترجیح دهند . استمساک به قوانین عادی در این زمینه که عنوان « اهانت به رهبری » در قانون پیش بینی شده است ولی « اهانت رهبری به دیگران » پیش بینی نشده است ، هیچ مجوز قانونی یا شرعی برای عدم رسیدگی به جرائم ایشان را صادر نمی کند . تا وقتی نقص قانونی مانع از استیفای حق مدعیان ایشان باشد ( و مسئولان آن را رفع نکنند ) حق مقابله به مثل برای کسانی که از سوی ایشان مورد توهین و هتک قرار گرفته اند ، شرعا و قانونا وجود خواهد داشت . تبعیض در کمیت یا کیفیت مجازات هریک از دو طرف نیز ، وجه شرعی و قانونی ندارد .

ثانیا ؛ اگر مستند آقایان و ملاک داوری، شنود های غیر قانونی یا خبرچینی برخی مخبران و جاسوسان دروغگو از نشست های خصوصی مخالفان باشد ، قانونا عنوان جرم را نخواهند داشت و نمی توان برای صدور حکم به آن ها استناد کرد . در سایر موارد ، هیچ منتقد عاقلی در جلسات علنی ، زبان به واژگان رکیک و اهانت به مخالف خود نمی گشاید ، چرا که هر واژه ای ، ابتدائا شخصیت گوینده را تفسیر می کند و سپس به دیگری توجه می دهد .

معقول و منطقی نیست که کسی خود را اهل دانش و نظر و اهل منطق و خرد بداند و در سخنرانی یا مصاحبه ی خود بر خلاف این ادعا ها ، توسن کلام را به دست احساسات دهد و به دیگری اهانت کند .

بیان حقایق تلخ اما داستان دیگری دارد . اینکه روش و منش رهبری را با عناوینی چون « استبداد یا دیکتاتوری » بخوانند ، گرچه تلخ و گزنده است ، ولی مصداق توهین نیست ، چرا که تبیین علمی رفتار انجام شده است . مگر هیچ ظالمی قبول می کند که کار او مصداق ظلم و ستم است ؟!! ولی عدم قبول او عنوان رفتارش را تغییر نمی دهد .

اینکه آقای خامنه ای اصرار دارد که هیچ رأی و نظر دیگری جز رأی ایشان مثلا در مسأله ی انرژی هسته ای نباید مطرح شود ، چه عنوانی غیر از « استبداد به رأی » یا « دیکتاتوری » دارد . اینکه همه باید خفه شوند تا هرگاه ایشان لازم دانست ، خودش دستور برقراری رابطه با امریکا را صادر کند ، عنوانی جز « استبداد به رأی » و معنی و مفهومی جز « ناگزیر ساختن افراد به انتخاب رأی او » ندارد و دیکتاتوری نیز جز « دیکته کردن نظر خود به دیگران » مفهومی ندارد . اگر این مطلب توهین آمیز است ، ناشی از نفس عمل و رفتار است که همچون « ظلم و ستم » است و طبیعتا ایشان و طرفداران شان نمی پذیرند که ایشان مستبد و دیکتاتور هستند !!

بهتر است که نهادهای شبه قضائی تحت امر ایشان ، به جای اصرار بر عدم استفاده از عناوین شناخته شده و علمی ، به ایشان هشدار دهند تا از این روش ناپسند پرهیز کنند و اساسا رفتار ایشان ، مصداق استبداد و دیکتاتوری قرار نگیرد ، نه آنکه گزارشگران صادق را متهم به « توهین به رهبری » کنند !!

طریقه ی اظهار نظر ایشان ( حتی در مراسمی که کارگزاران نظام حضور دارند و علی القاعده باید با حضور بسیجیان فلان محله ی فلان منطقه ی کشور ، تفاوت داشته و به طرح مشکلات کاری و حل آن ها اقدام شود و نه سخنرانی های تکراری ) به گونه ای است که حقیقتا همه را تحقیر می کند و گویی هیچکس در هیچ امری نمی تواند بهتر از ایشان بفهمد یا بیاندیشد .

این همه تحقیر را اگر اعضای دادگاه ویژه یا مسئولان اطلاعات و یا سایر مسئولان کشور می پذیرند و حقیقتا خود را نزد ایشان ، حقیر می دانند ، نمی توانند از دیگران انتظار داشته باشند که همان تصور و تلقی را از رهبری داشته باشند . بسا اساتید و دانشمندانی که در دانش مشترکشان با آقای خامنه ای ، حقیقتا بهتر و بیشتر از ایشان می دانند و می فهمند و این حقیقتی است که نمی توان آن را انکار کرد .

البته آقای خامنه ای مدیریتی قابل تحسین و کم نظیر دارند و افسوس که آن را در مسیر قانونی و منطقی بکار نگرفته اند و کار نظام و رهبری کشور را به جایی رسانده اند که هرروز افراد ریشه دار در انقلاب ، از ایشان دورتر شده اند . اخیرا نیز بین ایشان و نزدیکترین دوستان ایشان ( همچون آقایان ؛ هاشمی رفسنجانی ، ناطق نوری ، واعظ طبسی و حسن روحانی ) نیز فاصله افتاده است و افراد و گروه های جناح راستی « پرخاشگر به هاشمی » ( همچون ؛ مصباح یزدی ، احمدی نژاد ، منصور ارضی و مداحان هم جهت با وی و ... ) تحت حمایت های خاص و کامل رهبری یا اطرافیان رهبری قرار گرفته اند .

ایشان اگر آن مدیریت قوی را رویاروی اصلاح طلبان بکار نمی گرفت و با پشتوانه ی رأی کم نظیر آقای خاتمی و نمایندگان مجلس ششم ، به کمک پروژه ی اصلاح طلبی می آمد و خود در مدیریت آن سهیم می شد و از روش های گذشته بر می گشت ، امروز کشور و نظام را در لبه ی « پرتگاه سقوط در آتش جنگی نا برابر و خانمان سوز و هستی بر باد ده » قرار نمی داد و غارتگران بین المللی را به اشتها نمی آورد تا با میدان داری صهیونیست های وحشی و سردمداری جنگ طلبان کم خرد کاخ سفید ، عزم تاراج سرمایه ی ملی ایرانیان کنند .

ث ) اهانت به سایر مسئولان نظام = که مقصودشان در زمان کنونی ، رؤ سای سه قوه و وزرا و نمایندگان و برخی قضات و نهادهای شبه قضائی است . گرچه در زمان حضور اصلاح طلبان در قدرت ، اهانت به رئس جمهور و وزراء و رئیس مجلس و نمایندگان ، نه تنها مجاز بود که پاداش هم داشت !!

حتی در بازداشتگاه دادگاه ویژه در زندان اوین ، بازجویی که سوگلی جناب اژه ای بود ، رسما و بی پروا می گفت : « رئیس جمهور ، غلط اضافی کرده » و در همان حال مرا متهم می کرد و باز می پرسید که به رئیس قوه ی قضائیه اهانت کرده ای !!

[Rasputin]

ولی در باب اهانت ، آقایان گمان کرده اند که « تصدی مقامات سیاسی و اجتماعی » هیچ بهایی ندارد و می توانند از « غنائم » آن برخوردار باشند ولی هیچ « غرامت » نپردازند . این خواب و خیالی بیش نیست و باید از این غفلت ، بیدار شوند .

کسی که نامزد حضور در مناصب اجتماعی و سیاسی می شود ، در خصوص مقام و موقعیت اش می توان او را متهم به کم کاری کرد تا در برابر آن از خود دفاع کند . می توان از او پیش دیگران شکایت برد و در غیاب او نسبت به رفتار و گفتارش اظهار نظر کرد و هیچکدام این امور ، از نظر شرعی ممنوع نیست .

اگر فردی می خواهد که کسی در غیاب او از رفتار و گفتار وی سخنی نگوید ، باید لطف کند و درخانه بنشیند و مدعی هیچگونه کار اجتماعی نشود . تصدی مقامات و مناصب اجتماعی ، همچون داوطلبی برای حضور در صحنه ی دفاع و نبرد است که اقتضای آن ، رد و بدل شدن تیرها و در معرض هجوم انواع سلاح ها قرار گرفتن است . اگر کسی به دنبال بالش ناز و بستری از پر قو است ، آدرس را عوضی آمده است اگر آن را در صحنه ی سیاست و کارزار اجتماعی می طلبد .

اینها از اموال عموم مردم از بیت المال تغذیه می کنند و می خواهند نازک تر از گل نشنوند . مسئولی که مال مردم را می خورد و به آنان خدمت نمی کند ، خیانتکار است و نباید انتظار ستایش و پاداش داشته باشد .

حرف مشخص من و امثال من آن است که ؛ « چرا مثلا نهادهای قضائی بر خلاف تعهدات قانونی خود ، در 23و سی دقیقه ی شب 10 دی 1380 ( بدون طی مراحل قانونی ؛ ارسال احضاریه ، و در صورت عدم حضور ، اخطاریه و سپس مراجعه ی روزانه برای بازداشت ) برای بازداشت مراجعه کردند ؟!! و یا در قضیه ی اخوی ، بدون احضاریه و با تمسک به دروغ ، ایشان را بازداشت و یا روانه ی زندان کردند ؟!!» . چرا رفتار قوه ی قضائیه ی کشور منجر به صدور « اخطار کتبی رئیس جمهور و مجری قانون اساسی ، مبنی بر تخلف آشکار قوه ی قضائیه از قانون اساسی » شد ؟!!

آیا می توان به قوه ی قضائیه ای که سند رسمی جمهوری اسلامی به تخلف آن از قانون اساسی ، اعتراف می کند ( یعنی نقض عهد و پیمان کرده و مرتکب گناه کبیره شده ) برای تشکیل عادلانه ی محاکم و مراعات قوانین کشور ، اعتماد کرد ؟!!

این رفتارها که با سند رسمی همراه است ، به عوض آنکه مسئولان را به عذرخواهی و توبه وادار کند ، گوئی به تجرّی بیشتر وادار کرده است و طلبکارانه از « ستمدیده گان » ( که حق اش را سلب کرده اند) می خواهند که حتی نسبت به ظلم آشکاری که کرده و فسقی که با نقض پیمان انجام داده اند ، چشم بپوشند و دم فرو بندند که اگر سخنی بگویند ، اهانت به قوه ی قضائیه است !!

خدای سبحان در مورد ستمدیدگان تصریح کرده است که ؛ « لایحب الله الجهر بالسوء من القول ، الا من ظلم = خداوند بلند کردن صدا به گفتار بد را دوست نمی دارد مگر از کسی که ستم دیده است » و این آقایان می خواهند بر خلاف قرآن ، حتی بیان ظلم ها را مانع شوند .

خداوند « توهین به ستمگر » را برای ستمدیده ، جایز دانسته است و بخاطر انطباق آن با واقعیت های ناگزیر زندگی آدمی ، هیچ قانونی نمی تواند آن را منتفی سازد . تا چه رسد که مخالفان سیاسی آقایان در برابر توهین های آشکار قضات و مأموران اطلاعات و ... ( که فی المثل ، در شش جلسه ی بازجویی ، همان بازجو ، الفاظ رکیک و توهین های بی شماری را نثارم می کرد ) اکثرا تحمل را پیشه ساخته و فقط با عقل و درایت و استفاده از الفاظ عادی پاسخ آنان را می دادند .

خدایا تو شاهدی که اگر مخالفان آقایان ، بخواهند در خصوص اهانت ها ، مقابله ی به مثل کنند ، سال ها طول می کشد که هر اهانتی را با اهانت جواب داده باشند ، ولی این گروه حاکم است که بازهم طلبکاران را بدهکار جلوه می دهد و خود در باره ی ادعای خویش به قضاوت می نشیند ( إن هذا لشیئ عجاب ) .

ج ) نقض حرمت شدید روحانیت = این عین عنوانی است که در متن کیفر خواست برادرم آمده است و گویا مقصودشان «نقض شدید حرمت روحانیت» بوده است . مستند این بخش از اتهامات ایشان نیز موارد پنجگانه ی اتهامی ایشان در همین کیفرخواست بوده است . یعنی ؛ کسی که به رهبری و مسئولان اهانت می کند و اقدام بر علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام کرده است و به نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی پرداخته است ، لیاقت پوشیدن لباس روحانیت را ندارد .

با توضیحاتی که در موارد یاد شده دادم ، معلوم می شود که چه کسانی حرمت روحانیت را از بین برده اند و با دروغ و فریب و بهره گیری از زور ، خود را حاکم و مخالفان خود را محکوم می شمارند .



بنا بر این ، من به عنوان یک شهروند ایرانی ، رهبری و باند حاکم بر کشور را به ؛ « براندازی سخت نظام جمهوری اسلامی از طریق ظلم های آشکار به مخالفان سیاست های باند حاکم ، اقدامات فراوان و گسترده علیه امنیت ملی ، اهانت به ملت و خصوصا فرهیختگان ملت ، نشر مکرر و گسترده ی اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی ، و نقض شدید حرمت روحانیت از طرق پیش گفته» متهم می کنم و روزی را انتظار می کشم که در جمهوری اسلامی ، امکان رسیدگی عادلانه به این اتهامات از طریق دادگاهی علنی و با حضور هیأت منصفه و قاضی یا قضاتی بی طرف ، وجود داشته باشد .

اگر این امکان در جمهوری اسلامی فراهم نشود ، باید مطمئن بود که طرح بر اندازان سخت ( رهبری و باند حاکم بر کشور ) به عمل در خواهد آمد و باید در نظامی دیگر ، پاسخگوی اتهامات و جرائم خویش باشند .

خدایا تو شاهد باش که ؛ « من آنچه شرط بلاغ است ، با حاکمان گفتم » و به سهم خود ، حجت را بر آنان تمام کردم ، به این امید که در دادگاه عدل تو رو سفید باشم . تو نیز چنان توانی به من و تمامی کسانی که برای آزادی و عدالت و اخلاق انسانی تلاش می کنند ، عنایت کن که در برابر تمامی فشارها و اقدامات غیر قانونی ستمگران ، کمر خم نکنیم و هرگز از ستم های آنان هراسی به دل راه ندهیم . آمین .

احمد قابل ........................ 20 فروردین 1387 ....................... فریمان

[Rasputin]

متن كيفر خواست

الف)اقدام علیه امنیت ملی
تمامی شواهد و قرائن و دلایل عقلی و نقلی بر این امر گواهی می دهند که « این حاکمان فعلی اند که با ظلم و ستم به شهروندان و نقض عهد و پیمان ، تیشه به ریشه ی نظام می زنند و اقدام به براندازی سخت کرده و می کنند » نه آنانی که در شرایط « تهدیدهای جانی ، شغلی ، ناموسی و محرومیت های فراوان و طولانی مدت از آزادی ها و حقوق شهروندی نسبت به خود و بستگان خود » امنیت فردی خود ( و حتی خانواده و بستگان خود ) را به خطر انداخته و برای پیشگیری از تهدید امنیت ملی ، از بذل جان نیز دریغ نکرده اند .
بیش از 28 سال از تصویب قانون اساسی گذشته است و هنوز نیروهای سیاسی کشور از چند و چون نگاه حاکمیت به فعالیت های قانونی خود بی خبرند ، چرا که نه « جرم سیاسی » تعریف شده است و نه از « هیأت منصفه و دادگاه علنی » خبری است آیا « ظلم شدید و آشکار 28 ساله به نیروهای سیاسی ای که در دادگاه های غیر علنی و بدون حضور هیأت منصفه ، محاکمه و محکوم شده اند » که بر خلاف « تعهد قانونی و شرعی حاکمیت » در قانون اساسی است و هنوز نیز ادامه دارد ، اقدام علیه امنیت ملی نیست ؟!!

ب ) تبلیغ علیه نظام
گر مقصود آقایان این است که انتقاد از سیاست های نامعقول حاکمیت جایز نیست ، لطف کنند و « شریعت محمدی (ص) را منسوخ اعلام کنند » چرا که آن شریعت به پیروان خود دستور داده است که « حاکمان را نصیحت کنید ، در آشکار و نهان » .

آیا نصیحت و خیر خواهی علنی ، بدون سخنرانی ، مصاحبه ، نامه و یا بیانیه ممکن است ؟!! خوب است که نامه های پنهانی برخی همفکران ما را نیز بر نتافتند و هریک را به نوعی محروم کردند تا معلوم شود که از دید آقایان ؛ « اصولا همه باید خفه شوند و فقط حق دارند که از آنان ستایش کنند » .

اگر بهای « وفاداری به پیمان الهی شریعت محمدی (ص) و قرارداد رسمی قانون اساسی » قتل ، شکنجه ، زندان و محرومیت های بی شمار است ، ما را از پرداخت این بها ، باکی نیست . حکومتیان راهی جز توبه و بازگشت از مسیر انحطاط و حاکم ساختن قانون و وفاداری به اخلاق انسانی ندارند و اگر چنین تصمیمی بگیرند ، زبان ما کوتاه و حمایت از تصمیمات معقول آنان عمومی خواهد شد .

آقایان در متون شریعت خوانده اند که « رفتارهای نیک ، مبلغ بهتر و ثمر بخش تری هستند از گفتارهای نیک » . عکس این قضیه نیز صادق است و « رفتارهای ناپسند از گفتارهای ناپسند ، زیان بار تر است » . بنا بر این اگر رفتارهای حاکمیت از نوع « رفتار نیک » باشند ، مطمئنا از گفتار ناپسند مخالفان صدمه نمی بینند ، ولی اگر « رفتارناپسند » از حاکمیت سر بزند ، هیچ گفتار پسندیده ای نیز نمی تواند آن را جبران کند .

هر منتقد منصفی به این نکته واقف است که ؛ « اگر کوچکترین مطلب سستی در بیان او باشد ، همان مطلب ، تمامی تلاش او را از بین می برد » . بنا بر این ، به کسانی که با شور و شوق تمام به این نظام ، دل بستند و برای حفاظت از آن ، جان فدا کردند و خون دل خوردند و در تمامی مراحل خطر ، برای دفاع از آن حضور داشتند ، نمی توان « انگ تبلیغ علیه نظام » را زد . مگر اینکه مقصود آقایان از «نظام» یک فرد یا گروه خاص باشد که در این صورت ، باید ثابت کنند که برداشت آنان ، حقوقی و علمی است و پس از اثبات آن در مجامع علمی و حقوقی و اثبات « تبلیغ علیه فرد یا گروه مورد نظر » ، چنین اتهامی را متوجه افراد کنند .

تنها فردی که تاکنون ( از سوی برخی افراد نا آگاه ) مرادف نظام دانسته شده ، مقام « رهبری کشور » است .این برداشتی نا آگاهانه است ، چرا که اگر صحیح بود ، با ارتحال رهبری ( آنگونه که در مورد آیة الله خمینی اتفاق افتاد ) باید گفته شود « نظام رفت یا نظام مُرد » . در حالی که حامیان رهبری فعلی را اعتقاد بر این است که ؛ « شور و نشاط نظام ، با رهبری آقای خامنه ای بیش از پیش شده است !! » .

پس نمی توان « نظام » را « نام مستعار رهبری » دانست . وقتی بالاترین مقام نظام ( که نهایتا جایگاه او بخشی از نظام است ) مرادف با عنوان « نظام » نباشد ( که اگر مرادف گرفته شود ، لازم می آید که قسم شیئ ، قسیم شیئ فرض شود و این به لحاظ منطقی غلط است ) دیگر افراد و مقامات جای خود دارند .

آری اگر کسی مدعی باشد که ؛ « ما نه قانون اساسی می خواهیم و نه پارلمان و نه قوای مجریه و قضائیه و نه اسلام » و به طور کلی بر علیه وجود نظم و انتظام در مملکت ، تبلیغ کند ( که علی القاعده هیچ عاقلی به این کار اقدام نمی کند ) می توان او را به تبلیغ علیه نظام ، متهم کرد .

آقایان هرگونه انتقاد از سیاست های دستگاه های اجرایی یا قضائی یا تقنینی را به منزله ی تبلیغ علیه آن نهادها می دانند و فرق انتقاد از سیاست ها با اصل وجود نهادها را نمی دانند و یا خود را به تجاهل می زنند .

حتی اگر از حضور و تصدی کسی در این نهادها انتقاد شود ، مفهومی جز برتر شمردن آن نهاد از توان فرد متصدی ، نخواهد داشت و این به مفهوم حمایت از آن نهاد در برابر تصدی افراد نالایق است ، که مسئولیتی عقلانی و شرعی برای همگان است .

در هرصورت ، تبلیغ اساسی علیه نظام را متصدیانی سازمان دهی می کنند که با حضور نامشروع خود در نهادها ، جای افراد لایق را اشغال کرده و با عملکرد ناپسند خود ، همگان را نسبت به نهادهای یاد شده و کلیت نظام خاص ، بدبین می کنند ، نه افرادی که با پذیرش همه گونه محرومیت و تهدید و خطر ، زبان به انتقاد می گشایند و راه را از چاه ، جدا ساخته و نشان می دهند .

آیا دعوت از حاکمان برای « عمل به احکام شریعت » و دعوت از آنان برای « وفادار ماندن به عهد و پیمان ملت و حاکمیت در قانون اساسی و قوانین ناشی از آن » جرم است ؟!! آیا « امر به معروف و نهی از منکر » در مورد حاکمان ، جرم است ؟!!

رویکرد حاکمیت ، در متوجه کردن چنین اتهامی به افراد منتقد و دلسوز ملت و کشور و آئین ، بر خلاف رویکرد امام صادق (ع) است که ( بر اساس نقل صحیح ) می فرمود : « احب الناس الیّ من اهدی الیّ عیوبی = دوست داشتنی ترین مردم نزد من ، کسی است که عیوب مرا به من گوشزده کرده و به من هدیه کند » . در منطق امام صادق (ع) انتقاد کننده ، محبوب ترین فرد است و در دیدگاه حاکمان جمهوری اسلامی ، مبغوض ترین فرد و شایسته ی زندان و محرومیت های بی شمار !!

بزرگ ترین تبلیغ ها بر علیه نظام را در رویکردهای استبدادی و غیر قانونی باید جست . آنانی که با دیکتاتوری ، مانع از هرگونه انتقادی شده و می شوند و یا منتقدان دلسوز را متهم به « وطن فروشی و همراهی با بیگانگان » می کنند و آنان را به زندان و انواع محرومیت ها دچار می کنند ، بدترین نمایش استبدادی را در معرض افکار عمومی جهانیان قرار می دهند و بزرگترین نوع تبلیغ علیه نظام را انجام می دهند .

پ) سلب حقوق شهروندان
همانطور كه مي دانيد اعضاي شوراي نگهبان را رهبر تعيين مي كند و خود رهبر همانطور كه در مورد قانون مطبوعات شخصا اقدام كرند چونكه به گمان ايشان اين قانون مضر است آيا كارهايي كه اعضاي شوراي نگهبان در مورد رد صلاحيت نمايندگان كردند را كمتر از ضرري مي داند كه در صورت تصويب قانون مطبوعات به كشور وارد مي آمد اصلا ايشان اين رد صلاحيتهاي نمايندگان را ناپسند نمي دانند تا بحث از ضرر داشن يا نداشتن براي نظام پيش بيايد
آنانی که در هر صحنه ی انتخاباتی ، با رد صلاحیت منتقدان خود ، بر خلاف شرع و قانون رفتار می کنند و یا بر خلاف قانون اساسی ، در مجالس فرمایشی اقدام به تصویب قوانینی بر خلاف قانون اساسی کرده اند و مبتنی بر آن ، حقوق شهروندان خود را سلب می کنند و از خدا و ملت ایران شرم نمی کنند و فرزندان غیور دین و ملت را به « عدم التزام به اسلام » متهم می کنند ، بزرگ ترین تبلیغ علیه نظام و اسلام را سامان داده اند .

ت)سقوط عدالت رهبري
رفتارهای خلاف شرع آقایان ، عرق شرم را بر پیشانی هر متدین با غیرتی می نشاند . در جایی که از سرقت زینت یک زن یهودی توسط متجاوزان به مرزهای حاکمیت اسلامی ، امام علی بن ابی طالب ناله می کند و مردن از چنین غمی را سزاوار می داند ، مدعیان دروغین جانشینی علی (ع) از قتل و غارت امنیت مسلمانان شهروند حاکمیتی که مدعی اسلام است ( در جریان قتل های زنجیره ای و کشته شدن زهرا بنی یعقوب و ابراهیم لطف اللهی و … در بازداشتگاه های حاکمیت ) ، نه تنها خم به ابرو نمی آورند که پرداختن به این مسائل را هوچی گری می خوانند !!!
يكي از شرايط رهبر براي تصدي شغل رهبري عدالت است با توجه به مطالبي كه در مورد سلب حقوق شهروندان گفته شد عدالت خامنه اي زير سوال مي رود
آيا خامنه اي كه شاهد كارهاي شوراي نگهبان و مخصوصا كارهاي جنتي است و به ايشان اجازه مي دهد كه هر نماينده اي را كه خواستد رد صلاحيت كنند عادل است
براي ملت آشكار شده كه در همين انتخابات مجلس چه مقدار تخلف در حوزه انتخابيه تهران صورت گرفته اما باند جنتي با عجله اي مثال زدني به هيچ شكايتي رسيدگي نكردند و مهر تاييد به اين انتخابات زدند
آيا خامنه اي با نگه داشتن افرادي مثل جنتي در شوراي نگهبان مهر تاييدي به كارهاي اين افراد نمي زند

[Rasputin]

ث)استفاده نا صحيح از بيت المال
در جایی که امیر مؤ منان علی (ع) مردم شهر « انبار » را از « مشایعت خود » نهی می کند و این روش را مضرّ به حال حاکم و مردم می داند ، آقایان از کشاندن و معطل کردن گروه هایی از مردم با امکانات دولتی ( مثل سفر اخیر رهبری به یزد که طبق خبر خبر گزاری مهر ، 500 دستگاه اتوبوس ، 5 دستگاه قطار و … برای انتقال مستقبلین از رهبری اختصاص یافته بود ) و هزینه کردن از بیت المال ، اظهار شادمانی و رضایت کرده و دائما از حضور مردم تشکر می کنند و این رویکرد را به نفع نظام و ملت ، ارزیابی کرده و اطلاعیه ی تشکر از مستقبلین را صادر می کنند !!

ج)نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی

اولا ؛ آیا این رفتار از هر شهروندی صادر شود ، جرم است یا مسئولان از این امر استثناء می شوند ؟!! آیا نسبت به ادعای کذب آقای خامنه ای که قتل فروهر ، اسکندری ، مختاری و پوینده را کار سازمان های جاسوسی بیگانه و اسرائیلی ها دانست و آن را در سخنرانی رسمی ابراز کرد و در دادگاه ، خلاف آن ثابت شد ، مصداق بارز این جرم نبوده و نیست ؟!!
همانطور كه مي دانيد با سخناني كه ايشان در باره قاتلان فروهر ، اسکندری ، مختاری و پوینده زدند زن سعيد امامي بازداشت شد تا اعتراف كند كه شوهرش با اسراييل در ارتباط بوده تا در نتيجه حرف خامنه اي درست از آب در بيايد
به فيلمهايي از اين بازجوييها كه در مورد قتلهاي زنجيره اي شد نگاهي بيندازيد و ببينيد يك سخن خامنه اي چه پيامدي دارد
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part1.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part2.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part3.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part4.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part5.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part6.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part7.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part8.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part9.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part10.wmv
mms://media.krsi.net/KRSI_Archive/interrogation/fast/part11.wmv
آیا ادعای ایشان و اتهام کلی نسبت به روزنامه ها که آن ها را پایگاه دشمن خواند و در دادگاه مطبوعات ، بسیاری از آنان تبرئه شدند و یا حد اکثر به نشر اکاذیب محکوم شدند و هیچ مدرکی دال بر پایگاه بودن دشمن در دادگاه ها ارائه نشد و به اثبات نرسید ، مصداق نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی نیست ؟!!

ح)اهانت كردن بي دليل به ديگران

اولا ؛ رهبری کشور نسبت به مخالفان سیاست های خویش ، بیشترین اهانت ها را انجام داده است . عناوینی چون « مفلوک ، خائن ، نوکر دشمن ، لاابالی ، غوغاگر ، منافق ، جاهل و نادان ، برانداز نظام ، جاده صاف کن دشمن ، حسود ، خود باخته ، ترسو ، مرعوب دشمن ، سست عنصر ، بازی خورده ، سفلگان ملت و … » واژگانی است که در سخنان مکرر و مختلف ایشان نسبت به مخالفان سیاسی استفاده شده است . مصداق یابی های مشخص در مورد برخی افراد چون آیة الله منتظری ، ملی مذهبی ها و اصلاح طلبان ، از سوی خود ایشان انجام گرفته است . در سایر موارد نیز با کنایه ی ابلغ از تصریح سخن گفته و یا برداشت های مشخص و تعیین افراد از سوی دوستان و نمایندگان رسمی خود در نهاد های مختلف ( همچون روزنامه ی کیهان که زیر نظر نماینده ی سلطان اداره می شود ) را دیده و نفی نکرده است .

وقتی رهبری کشور با این واژگان ، مخالفان سیاست های خود را می نوازد ، باید انتظار « مقابله به مثل » ( که امری شرعی و قانونی است ) را داشته باشد . مگر آنکه مناسبات قدرت به میان آیند و به خاطر « زور و قدرت » حق ایشان را بر مدعیان ایشان ترجیح دهند . استمساک به قوانین عادی در این زمینه که عنوان « اهانت به رهبری » در قانون پیش بینی شده است ولی « اهانت رهبری به دیگران » پیش بینی نشده است ، هیچ مجوز قانونی یا شرعی برای عدم رسیدگی به جرائم ایشان را صادر نمی کند . تا وقتی نقص قانونی مانع از استیفای حق مدعیان ایشان باشد ( و مسئولان آن را رفع نکنند ) حق مقابله به مثل برای کسانی که از سوی ایشان مورد توهین و هتک قرار گرفته اند ، شرعا و قانونا وجود خواهد داشت . تبعیض در کمیت یا کیفیت مجازات هریک از دو طرف نیز ، وجه شرعی و قانونی ندارد .

ثانیا ؛ اگر مستند آقایان و ملاک داوری، شنود های غیر قانونی یا خبرچینی برخی مخبران و جاسوسان دروغگو از نشست های خصوصی مخالفان باشد ، قانونا عنوان جرم را نخواهند داشت و نمی توان برای صدور حکم به آن ها استناد کرد . در سایر موارد ، هیچ منتقد عاقلی در جلسات علنی ، زبان به واژگان رکیک و اهانت به مخالف خود نمی گشاید ، چرا که هر واژه ای ، ابتدائا شخصیت گوینده را تفسیر می کند و سپس به دیگری توجه می دهد .

معقول و منطقی نیست که کسی خود را اهل دانش و نظر و اهل منطق و خرد بداند و در سخنرانی یا مصاحبه ی خود بر خلاف این ادعا ها ، توسن کلام را به دست احساسات دهد و به دیگری اهانت کند .

خ)دیکتاتوری واستبداد به رأی

اینکه آقای خامنه ای اصرار دارد که هیچ رأی و نظر دیگری جز رأی ایشان مثلا در مسأله ی انرژی هسته ای نباید مطرح شود ، چه عنوانی غیر از « استبداد به رأی » یا « دیکتاتوری » دارد . اینکه همه باید خفه شوند تا هرگاه ایشان لازم دانست ، خودش دستور برقراری رابطه با امریکا را صادر کند ، عنوانی جز « استبداد به رأی » و معنی و مفهومی جز « ناگزیر ساختن افراد به انتخاب رأی او » ندارد و دیکتاتوری نیز جز « دیکته کردن نظر خود به دیگران » مفهومی ندارد . اگر این مطلب توهین آمیز است ، ناشی از نفس عمل و رفتار است که همچون « ظلم و ستم » است و طبیعتا ایشان و طرفداران شان نمی پذیرند که ایشان مستبد و دیکتاتور هستند !!

د)توهين به مراجع و رحم نكردن حتي به استاد خود

نام مراجع تقلید و مجتهدانی چون ؛ آیة الله سید کاظم شریعتمداری ، آیة الله سید حسن قمی ، آیة الله شبیر خاقانی ، آیة الله سید صادق روحانی ، آیة الله سید محمد شیرازی ، آیة الله سید محمد روحانی ، آیة الله سید محمد جواد غروی، آیة الله حسینعلی منتظری ،آیة الله نعمت الله صالحی نجف آبادی، آیة الله احمد آذری قمی و … در این لیست ، از معروفیت بیشتری برخوردار است . این افراد ، با اندیشه ها و رویکرد های متفاوت ( و گاه نامقبول )، هریک با یک یا چند سیاست حکومت مخالف بودند و با انواع مزاحمت ها مواجه شدند . از حصر خانگی 17 ساله تا دستگیری افراد خانواده و اتهام به شرکت در کودتا یا اغتشاشات محلی و …
خامنه اي حتي به استاد خود كه آیة الله حسینعلی منتظری باشد هم رحم نكردند و به خاطر يك سخنراني آیة الله حسینعلی منتظری را پنچ سال در حبس خانگي نگه داشت

بنا بر این ، ما به عنوان شهروندان ایرانی ، رهبری و باند حاکم بر کشور را به ؛ « براندازی سخت نظام جمهوری اسلامی از طریق ظلم های آشکار به مخالفان سیاست های باند حاکم ، اقدامات فراوان و گسترده علیه امنیت ملی ، اهانت به ملت و خصوصا فرهیختگان ملت ، نشر مکرر و گسترده ی اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی ، و نقض شدید حرمت روحانیت از طرق پیش گفته» متهم می کنم و روزی را انتظار می کشم که در جمهوری اسلامی ، امکان رسیدگی عادلانه به این اتهامات از طریق دادگاهی علنی و با حضور هیأت منصفه و قاضی یا قضاتی بی طرف ، وجود داشته باشد .

اگر این امکان در جمهوری اسلامی فراهم نشود ، باید مطمئن بود که طرح بر اندازان سخت ( رهبری و باند حاکم بر کشور ) به عمل در خواهد آمد و باید در نظامی دیگر ، پاسخگوی اتهامات و جرائم خویش باشند .

خدایا تو شاهد باش که ؛ « ما آنچه شرط بلاغ است ، با حاکمان گفتيم » و به سهم خود ، حجت را بر آنان تمام کرديم ، به این امید که در دادگاه عدل تو رو سفید باشيم . تو نیز چنان توانی به تمامی کسانی که برای آزادی و عدالت و اخلاق انسانی تلاش می کنند ، عنایت کن که در برابر تمامی فشارها و اقدامات غیر قانونی ستمگران ، کمر خم نکنیم و هرگز از ستم های آنان هراسی به دل راه ندهیم .

[Rasputin]

نامه*ی اكبر گنجی به دكتر عبدالکریم سروش: "خامنه*ای باید برود"
به نام خدا
خُنک آن قمار بازی که بباخت هرچه بودش
بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

استاد ارجمند جناب آقای دکتر عبدالکریم سروش
نامه*ی پر مهر و محبت مورخ ٢١/٤/٨٤ جنابعالی را دریافت نمودم. استاد عزیز شاگرد کوچک خود را مورد تفقد قرار داده و از سر کرامت، اوصافی برای او به کار برده که مطلقاً لایق آن نبوده و نیست. داستان روابط من و شما به ابتدای انقلاب باز می*گردد. کلاس*های کلیات فلسفه، فلسفه*ی علم، فلسفه*ی اخلاق، مبدأ و معاد، حرکت جوهری و جلسات خصوصی دونفره*ای که طی آنها پرسش*های بی*شمار خود را مطرح و شما بزرگوارانه بدان*ها پاسخ می*گفتید و من از خرمن شما خوشه*های دانش می*چیدم. از سال ١٣٥٨ ما بین ما دوستی آغاز شد که هیچگاه پایان نیافت ما همیشه از شما چیزهای تازه می*آموختیم. انصاف آن است که شما حق بزرگی برگردن نسل ما دارید و ما از طریق شما و به وسیله*ی شما با مدرنیته و روایت*های مختلف از دین و انسان محق آشنا شدیم. با شما به دنیاهای جدیدی گام نهادیم و چشمان ما را شستید تا طور دیگری ببینیم. مسئله، فقط مسئله*ی فلسفه*ی تحلیلی و عقلانیت انتقادی نبود. با مولوی و حافظ آتشی در وجود ما روشن کردید که هیچگاه خاموش نخواهد شد. مگر می*توان با تجربه*ی عاشقانه*ی مولوی آشنا شد و از قشریت عوام*فریبان نگریخت؟ حافظی که زهد ریایی مشایخ شد و سالوس آنها را به نقد می*کشید، هشدارمان می*دهد.
نشان اهل خدا عاشقی است با خود دار
که در مشایخ شهر این نشان نمی*بینم
او به ما خبر می*داد که واعظان «چون به خلوت می*روند آن کار دیگر می*کنند» و چون به روز داوری باور ندارند، در کار داور، قلب و دغل می*کنند. زیر خرقه*ی زنار پنهان می*کنند و گشودن در خانه*ی تزویر و ریا کار آنهاست. در عین آلودگی*های فراوان، دعوی بی*گناهی می*کنند. خدمت دیگرشان، حمایت از خون*ریزان است. با این که هیچ نمی*دانند، دعوی رازدانی می*کنند. پیمان شکنند. نقد حافظ از جامعه*ی دینی و آفات آن پایان ناپذیر است ولی نقد حافظ باید تکمیل شود. حافظ هیچ تجربه و اطلاعی از جوامع توتالیتر و جنبش*های فاشیستی نداشت. چون نظامات فاشیستی بعدها به وجود آمدند. نظام توتالیتر و نظام سرکوب، رعب و وحشت است. جامعه*ی تک صدایی است که در آن فقط صدای رهبر شنیده می*شود، جایی که جامعه*ی مدنی کاملاً سرکوب می*شود و حوزه*ی خصوصی به رسمیت شناخته نمی*شود، رهبر به مقام خدایی می*رسد و آن بیچاره*ی خود هراس و دیگر هراس باید توسط مردم ترسیده شود. رهبر خودکامه همه را به شکل دشمن می*بیند. دوستان دیروز، دشمنان فردای اویند. حتی مرگ رقبا خیال او را راحت نمی*کند، باید خاطره و نام آنها از تاریخ و خاطره*ها حذف شود. مردم به هر جا می*روند و به هر کجا نگاه می*کنند، باید او را ببینند. ما با سودا و تمنای ایجادِ چنان نظامی روبرو هستیم. کوشش*ها و همت ما مصروف و معطوف به این مقصد است. اگر حافظ در میان ما نیست که با شعر خود این تمنا را نقد کند بانوی غزل ایران (سیمین بهبهانی) و دیگران باید این سودا را به تصویر کشند و بی*رحمانه آن را نقد نمایند. سلاخی روشنفکران و دگراندیشان، بستن مطبوعات و حبس روزنامه*نگاران، ضرب و شتم اساتید و حمله*ی وحشیانه به دانشگاه، مضروب کردن اجتماع کنندگان دموکراسی*خواه با باتوم و پنجه بوکس؛ تمنا و آرزوی صرف نبوده. اینها مصادیق عینی آن تمنایند که نهایت آن فاشیسم است. اینها بخشی از مرده ریگ نازیسم*اند که به فاشیت*های ایرانی به ارث رسیده است. حبس دگراندیشان در سلول*های انفرادی و شکنجه*ی آنها برای توبه نامه نویسی و اقرار به جرایم ناکرده، دقیقاً از استالین تقلید شده. استالینیسم یعنی سلول انفرادی، یعنی خود تخریب گری برای خوشایند رهبر.
دوست عزیزم دکتر حسین قاضیان تنها بخش کوچکی از ماجرای کثیف پرونده*ی نظرسنجی و کثافت کاری سعید مرتضوی برای خوشایند رهبر را بر ملا کرد. اگر عباس عبدی روزی به سخن درآید و بخش*های دیگری از این پرونده را برملا کند، رذالت و پستی انجام شده افشا خواهد شد. باید دیگرانی بگویند که چگونه شکنجه می*شدند تا اعتراف کنند با فلان زن همسردار رابطه*ی نامشروع داشته*اند. آری، آقای خامنه*ای از همه*ی اینها اطلاع داشت و دارد. به قول آقای خمینی اگر شاه اطلاع ندارد، شاه نیست و اگر اطلاع دارد، در جنایت شریک است. آری چون آقای خامنه*ای رسانه*ها را پایگاه دشمنی می*دانست و روشنفکران را عاملان شبیخون فرهنگی دشمن، برخی از آنها سلاخی و ترور شدند، برخی زندانی، تعدادی شکنجه، برخی در میادین مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و برخی دیگر حذف شدند. قرار بود از این طریق نه تنها نظرات آقای خامنه*ای اثبات شوند بلکه می*بایست دشمنان خیالی، محصول ذهن آقا نابود شوند.
حتماً به یاد می*آورید که چه غوغایی برپا شد که جاسوسی بزرگی (پرونده*ی نظرسنجی) کشف شده است. اما عباس عبدی اینک در دیوان عالی کشور تبرئه می*شود و حسین قاضیان نیز بخشی از ماجرا را بر ملا می*کند. مرتضوی از طریق شکنجه و جعل اسناد جاسوس درست کرد، چون آقای خامنه*ای دوست داشت که در میان اصلاح طلبان جاسوس وجود داشته باشد. روشنفکران را کشتند چون آقای خامنه*ای آنها را دشمن تلقی می*کرد.

استاد عزیز
حتماً به یاد می*آورید که آقا، فاشیست*های چماقدار را فرستاد تا در دانشکده*ی فنی دانشگاه تهران با مشت و لگد و میز و صندلی به جان شما بیافتند و اگر آن روز من و رضا تهرانی شما را در بر نگرفته بودیم و بخشی از کتک*ها را نخورده بودیم و شما به دست آنها می*افتادید، امروز شما وضع دیگری داشتید. حتماً به یاد می*آورید که یکی از سر دسته*های واقعه*ی آن روز، اینک به تئوریسین شبکه*ی اول سیما تبدیل شده و هفته*ای چند بار برای فاشیست*ها در سیما فلسفه*بافی می*کند و دن کیشوت*وار به جنگ دنیای جدید می*رود. تئوریسین خشونت و مدافع برده*داری، دشمن شما و دکتر شریعتی؛ در روزهای اول انقلاب فردی را می*فرستد تا برایش دو سیر پنیر بخرد. وقتی آن فرد با سه سیر پنیر بازمی*گردد، آقا با آن فرد بسیار دعوا می*کند که من خرج زندگی تا آخر ماه را ندارم، آن وقت تو به جای دو سیر، سه سیر پنیر می*خری؟ اینک دو فرزند تئوریسین خشونت میلیاردر شده*اند و خود این شخص حواله*ی هفت میلیارد تومانی شکر را می*گیرد و در بازار آزاد با چند میلیارد سود به فروش می*رساند. می*دانید که در شهر قم چه دم و دستگاهی به راه انداخته است. همه*ی اینها از ثمرات حمله به شما و دیگر دگراندیشان و دفاع از خشونت و ترور بدست آمده است. فکر می*کنید بی*جهت او را جانشین علامه طباطبایی و مطهری خطاب کردند. این یکی از موارد مبارزه با فساد اقتصادی رژیم است. یعنی شعار عدالت اجتماعی و مبارزه با فساد اقتصادی سردادن و جیب عمله*ی ظلم و استعمار را پر کردن، دکتر سروش را از شغل محروم کردن و به جاهلانِ دِه شغل دادن.

استاد گرامی
ما برای آزادی بیان، دموکراسی و حقوق بشر مبارزه می*کردیم، در حالی که دگراندیشان در این کشور از حق حیات محروم بودند. وقتی ماشین ترور در داخل و خارج از کشور برای حذف مخالفان به کار افتاد دیگر حد یقفی برای خود در نظر نمی*گرفت، هر دگر اندیشی باید از عرصه*ی حیات حذف می*شد.
برای من بسیار شگفت انگیز است که آقای خامنه*ای از ایران به عنوان دموکرات*ترین و آزادترین کشور منطقه نام می*برد. باید پرسید از کدام آزادی سخن می*گویید وقتی دگراندیشان از حق حیات محروم*اند. اگر به آزادی بیان اعتقاد دارید، انتقاد صریحِ علنی و شفاف از شما (آقای خامنه*ای) در رسانه*ها، معیار آزادی بیان است. اگر نتوان از رهبر سیاسی کشور انتقاد کرد، نمی*توان مدعی وجود آزادی بیان شد. اینکه فردی به دلیل انتقاد غیر مستقیم از رهبر محکوم به پرداخت هزینه*های بسیار سنگین شود، دلیل بر آزادی نیست، بلکه حاکی از خودکامگی از نوع توتالیتر آن است. در خردادماه ١٣٧٦ در دانشگاه شیراز درباره*ی مبانی نظری فاشیسم سخن گفتم. گمان نمی*کردم کسی از من شکایت نماید اما با تعجب بسیار دیدم که به جای هیتلر و موسولینی دادگاه انقلاب به اتهام اهانت به رهبری مرا محاکمه و به یکسال زندان محکوم کرد. وقتی نقد هیتلر، موسولینی و استالین نقد رهبر محسوب می*شود، چه جای سخن گفتن از آزادی بیان و ادعای دموکراسی؟ در نظام دموکراتیک نقد فاشیسم مجازات ندارد. جالب تر از این مدعا، ادعای آقای خامنه*ای در خصوص مردم سالاری است. اینکه یک فرد قدرت مطلق را به طور مادام العمر در اختیار داشته باشد و باز هم از مردم سالار بودن حکومتش سخن بگوید، نزد عقلا چه معنایی دارد؟ بهتر است آقای خامنه*ای فقط به یک پرسش پاسخ بگوید: چگونه می*توان به صورت مسالمت آمیز ایشان را از قدرت کنار زد؟ چگونه می*توان درباره*ی کنار نهادن ایشان از قدرت سخن گفت، بدون اینکه با کارد سلاخی شود؟ آقای خمینی می*گفت اگر رهبر به یک پرسش یا استیضاح پاسخ نگوید، خود به خود معزول است. تمام پرسش*ها و استیضاح*های پیشین را نادیده می*گیریم. من به دنبال کنار زدن آقای خامنه*ای از رهبری سیاسی کشور هستم. آقای خامنه*ای باید به روشنی پاسخ دهد که چگونه می*توانم به این هدف به روش*های مسالمت آمیز دست یابم؟
گفته*اند رضاشاه از مدرس پرسید تو چه می*خواهی و مدرس پاسخ گفت: می*خواهم تو نباشی. آقای خمینی هم می*گفت شاه باید برود. من اگر دو هزار روز حبس خود را نادیده بگیرم، نمی*توانم نقض گسترده*ی حقوق بشر توسط آقای خامنه*ای، حکومت خودکامه*ی سلطانی، فساد گسترده*ی حکومتی، ترور مخالفان و هزاران مورد دیگر را نادیده بگیرم. خامنه*ای باید برود، چون تحملِ دیگری را ندارد. خامنه*ای باید برود، چون قتل*های زنجیره*ای در دوره*ی او اتفاق افتاد. خامنه*ای باید برود، چون بیش از یکصد نشریه به دستور مستقیم او توقیف و روزنامه*نگاران زندانی شدند. خامنه*ای باید برود، چون در انتخابات مجلس هفتم و ریاست جمهوری اخیر به شیوه*های ظالمانه مخالفان را حذف و مریدان خود را بالا کشید. خامنه*ای باید برود، چون میلیون*ها ایرانی را در سراسر جهان آواره کرده است و قبول ندارد که ایران از آن همه*ی ایرانیان است. خامنه*ای باید برود، چون صدها استاد ایرانی مانند دکتر سروش درایران حق تدریس و اشتغال ندارند و بجای تعلیم و تربیت جوانان ایرانی، باید جوانان دیگر ملل را آموزش دهد. خامنه*ای باید برود، چون آمران قتل*های دگراندیشان و عاملان قتل زندانیان تابستان ١٣٦٧ را حاکم کرده است.
قاتلان سرور شدستند و ز بیم
عاقلان سرها کشیده در گلیم

[Rasputin]

استاد گرامی
من بسیار تأسف می*خورم از اینکه کسانی گمان می*کنند با سخنان محافظه*کارانه درباره*ی دموکراسی و آزادی می*توان با نظام سلطانی درآویخت. و از آن به نظام دموکراتیک گذار کرد. آن سخن حکیمانه*ی مونتسکیو را هیچگاه نباید فراموش کرد که قدرت را فقط با قدرت می*توان محدود کرد. تنها با بسیج اجتماعی، تشکیل جبههِ دموکراسی و حقوق بشر از طریق نافرمانی مدنی می*توان در مقابل نظام سلطانی ایستاد. در ضمیمه*ی دفتر دوم مانیفست جمهوری خواهی نشان دادم که جبهه*ی دموکراسی و حقوق بشر نمی*تواند و نباید به قانون اساسی فعلی، التزام داشته باشد. والا نمی*تواند گام از گام بردارد. عدم خشونت و توسل به روش*های مسالمت آمیز، بدون تردید باید به عنوان ملاک عضویت د راین جنبش قرار گیرد. اما التزام عملی به قانون اساسی هرگز ما را به دموکراسی و حقوق بشر نمی*رساند.
روشنفکری ما با کنار کشیدن از سیاست و برج عاج نشینی به هیچ چیزدست نخواهد یافت. سیاست سرنوشت محتوم ما است. اینک همه چیز در چنگال سیاست اسیر است. نادیده گرفتن این امر موجب رهایی از آن نمی*شود. مهاجرت از کشور و غرب نشینی شاید بخشی از مشکلات فرد را رفع کند، اما به آزاد سازی ایران کمکی نمی*کند. سرمایه*ی بزرگ فکری و انسانی ایرانیان مقیم خارج باید به ایران بازگردد و آنها باید دِین خود را به مردم ایران ادا نمایند. ما به اندیشه*های فرهیختگانمان محتاجیم. اگر شجاعت وجود داشته باشد، باید از بصیرت نظری سیراب شود تا در طریقی درست گام بردارد. امروز باید تمام دموکرات*های آزادی خواه و عدالت طلب دست در دست هم بنهند و جنبش رهاسازی ایران از چنبره*ی سلطانیسم را تشکیل دهند. اجماع بر سر آزادی، دموکراسی و حقوق بشر می*تواند آینده*ی روشنی در مقابلمان بگشاید. فساد، بی عدالتی، نابرابری*های مختلف را می*توان از طریق یک نظام دموکراتیک به شدت کاهش داد. دولت دموکراتیک توسعه گرا باید هدف باشد.

استاد عزیز و گرامی
من اگر ایستادم به قصد آن بود که نشان دهم می*توان در مقابل ظلمت وقساوت ایستاد. نامه*ها و جزوه*هایی که نوشتم، از جوهر جانم تغذیه می*کرد. برای دهها صفحه نوشته، ٢٥ کیلوگرم از گوشت و خونم مایه گذاردم. می*خواستم نشان دهم درشب ظلمت می*توان نور امید برافشاند. وگرنه، در گرمای مرداد ماه تهران، در اتاقی با پنجره*های بسته، کولر خاموش، دو عدد هدبند برگوشها و سینوس*ها و یک پتو بر روی بدن می*خوابم تا از گزنده سرما در امان باشم. سرمای زمستانی مرا فرا گرفته است.
هوا بس ناجوانمردانه سرد است...آی...
...
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان؛
نفس*ها ابر، دلها خسته و غمگین،
درختان اسکلتهای بلور آجین،
زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه،
غبار آلوده، مهر و ماه،
زمستان است.
در سال ٨٢-١٣٨١ یه طور مفصل درباره*ی ارتباط «اسلام با دموکراسی و حقوق بشر» کار کردم. محصول آن پژوهش متنی پانصد- ششصد صفحه*ای و کاملاً دگراندیشانه از کار درآمد. آن کار قرار بود به عنوان دفتر دوم مانیفست جمهوری خواهی منتشر شود. اما چون دلم می*خواست در خارج از زندان و ضمن گفت وگو با اهل فن آن را تکمیل کنم، آن را در جایی امن به امانت گذاردم تا دست کسی بدان نرسد. اگر مُردم، آن متن به عنوان دفتر سوم مانیفست جمهوری خواهی منتشر خواهد شد.

استاد عزیز
من همیشه به رحمت الهی امیدوار بوده*ام و می*دانم که او همیشه نظری کریمانه به بندگان خود دارد. دلم بسیار برای شما تنگ شده است. کاش توفیق نصیب من می*شد تا در این شرایط شما را ملاقات می*کردم تا از مولوی می*گفتید و مرا با خود به دنیای او می*بردید. از صورت بی*صدرت، مرغ مرگ اندیش، قمار عاشقانه.
والله که شهر بی تو مرا حبس می*شود / آوارگی و کوی و بیابانم آرزوست
جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او / آن نور موسی عمرانم آرزوست
مطمئن هستم که این شب ظلمت به درازا نخواهد کشید. ماه آزادی از زیر ابرهای استبداد دینی برون خواهد آمد و همه*ی ما را غرق شادی خواهد کرد.

یه شبِ مهتاب
ماه می*آد تو خواب
منو می*بره از توی زندون
مثِ شب پره با خودش بیرون
می بره اون جا که شب سیاه
تادم سحر شهیدای شهربا
فانوس خون جار می*کشن
تو خیابونا سر میدونا
عمو یادگار مرد کینه دار
مستی یا هشیار خوابی یا بیدار
مستیم و هشیار شهیدای شهر
خوابیم و بیدار شهیدان شهر
آخرش یه شب
ماه می*آد بیرون
از سر اون کوه بالای دره
روی این میدون رد شده خندون
یه شب مهتاب ماه می*آآآآد.

اکبر گنجی
شنبه ١/٥/١٣٨٤
چهل و سومین روز
اعتصاب غذا

[Rasputin]

آيت الله خامنه ای در ديداری از فارس و با اشاره به تخت جمشيد سخنانی گفته اند که دليل بسياری از وقايعی را که در طول چندين سال گذشته در ارتباط با ميراث های تاريخی و فرهنگي و طبيعی ما پيش آمده کاملاً روشن می کند. با سخنان ايشان اکنون ديگر به شکلی کاملاً مستند می شود گفت که دولت و حکومتی که زير نظر و تحت کنترل ايشان است نه از روی عدم مديريت، و نه از روی اشتباه و ندانم کاری، بلکه با برنامه ای حساب شده و به طور کاملاً عمدی به نابود سازی گذشته ی فرهنگي و تاريخی ما برخاسته است، چنان که به قول آقای بهشتی، يکی از مسئولين سابق سازمان ميراث فرهنگي، «در ده سال گذشته بيش از هزار سال تخريب انجام شده است».

با استناد به سخنان آيت الله خامنه ای، اکنون می شود ثابت کرد که چرا دولتی ها با «سياسی جلوه دادن» صدای حق طلبانه ی فرهنگ دوستان، طرفداران حقوق بشر، و مدافعان محيط زيست و ميراث طبيعی در ارتباط با اين تخريب ها، سعی در خاموش کردن صدای آن ها داشته اند.

اکنون می شود ثابت کرد که چرا دولت تنگه بلاغی را به آب بسته است، چرا می خواهد پاسارگاد را ويران کند، چرا هرمز اردشير را چراگاه گاو ها کرده است، چرا معبد زرتشت و نقش رستم را با ريل های قطار به لرزه انداخته است، چرا بر نقش های معابد و آثار مذهبی رنگ می پاشد، چرا بر دو سوی آرامگاه فردوسی بزرگ دکل های برق زده است، چرا در هر کجايي که اثری از گذشته ی قبل از اسلام ايران هست، سدی، پلی، ريل قطاری، زمين فوتبالی، آپارتمانی، هتلی برپا می شود و چشم که بر هم بگذاری اثری از آن چه بوده ديگر نخواهد بود.

اکنون معلوم می شود که چرا نماينده ی ايران در دادگاه های مربوط به کتيبه های هخامنشی شيگاگو شرکت نمی کند، و چرا کتيبه های قبلاً تحويل شده به ايران ناپديد شده اند.

اکنون آشکار می شود که چرا به کشورهای عربی برای به کار بردن نام خليج فارس اعتراض که نمی کنند هيچ، رئيس دولت شان در مراسم مخصوصی که با نام «خليج عربی» بر پا شده حضور می يابد.

اکنون می فهميم که چرا دريای «کاسپين» را به حراج گذاشته اند؛ چرا آثار باستانی را يا خراب می کنند و يا به قاچاقچيان اين آثار می فروشند؛ چرا می خواهند ميراث فرهنگي و تاريخی ما را به بخش خصوصی بدهند تا آن را تبديل به محل خوشگذرانی توريست های کشورهايي بکنند که شناختی از اين آثار ندارند و يا اهميتی به آن ها نمی دهند؛ چرا نقشه های عجيب و غريبی برای محصور کردن بناهاي تاريخی بزرگی چون تخت جمشيد و پاسارگاد بوسيله ی ساختن درياچه و هتل و ريل قطار و برج و آپارتمان دارند.

اکنون روشن می شود که چرا وابستگان دولت برای تکثير فيلم های ضد ايرانی مثل «سیصد» و «اسکندر» هزينه های سرسام آوری می پردازند؛ چرا افرادی را به عنوان تاريخ شناس علم می کنند و تمام امکانات را در اختيار آن ها قرار می دهند تا فيلم های تبليغاتی عليه گذشته ی ايران بسازند و تخت جمشيد را «قلابی» قلمداد کنند و ايرانيان قبل از اسلام را «وحشی» می نامند، و تاريخ ما را انکار نموده و ساخته و پرداخته ی «صيهونيست» ها اعلام کنند.

ديگر هيچ کدام از اين چراها بی جواب نيست و اکنون به راحتی می شود گفت: اين ها نظر خليفه ی بزرگ شيعيان است.

آيت الله خامنه ای همين ديروز در فارس، در جايگاه يکی از مهمترين تمدن های بشری، و در جايگاه بزرگترين مردان تاريخ بشری، در بخشی از سخنرانی شان پيرامون تخت جمشيد گفته اند: «از يک منظر، اين آثار متعلق به جباران تاريخ ايران است و نفرت از استبداد و جباريت، اينگونه آثار را در چشم و دل انسان ها از جمله متدينين، بي*جاذبه مي*کند.»

ايشان، با اشاره به تخت جمشيد، ايران 2500 سال پيش را زمانه ی استبداد و جباريت می خوانند، همان سرزمينی که تاريخ های جهان، از يونانی، و روسی گرفته تا چينی و اروپايي و ... معتقدند که طی آن ايران از مهم ترين و متمدن ترين سرزمين ها بوده است؛ سرزمينی که لوحه های بی سرپرست و هر دم در معرض حراجش در زيرزمين های دانشگاه شيکاگو ثابت می کنند که نه تنها نسبت به زمانه ای که در آن بخش بزرگی از جهان در آتش توحش می سوخت از حداکثر عدل و عدالتی که امکانش در آن زمان وجود داشت برخوردار بود بلکه به نسبت امروز ايرانی که زير نظر و کنترل آيت الله خامنه ای اداره می شود نيز کمتر بوی استداد و جباريت می داد.

نه! لازم نيست زياد بگرديم؛ کافی است با نگاهی سريع آن زمان و اين زمان را با هم مقايسه کنيم ـ آن هم حتی بدون توجه به فاصله ای دوهزار و چهارصد پانصد ساله در بين دو سوی مقايسه و فقط در مورد مسايلی بسيار ابتدايي اما مهم و بشری. تا ببينيم که در آن زمان جباريت و استبداد در ايران بيشتر بود يا حالا.

آقای خامنه ای در ادامه حرف هايشان، و در نگاهی مثلاً مثبت به تخت جمشيد می گويند: «اما از جنبه مثبت، نبايد فراموش کرد که اين آثار، به هر حال محصول سرپنجه هنرمند، ذهن خلاق، روحيه بلند نظر و "ذوق و ابتکار ايراني" است و اين واقعيات، تخت جمشيد و ديگر آثار تاريخي را در سراسر کشور، مايه افتخار ملت ايران و جزو مفاخر تاريخي اين کشور قرار مي*دهد».

بايد پرسيد که آيا هنرمندان سرزمينی گرفتار استبداد و جباريت می توانند به چنان خلاقيتی برسند که برای ايشان ـ در امروز، قرن بيست و يکم ـ نيز مايه ی افتخار باشد؟ توجه کنيم که اکنون، يعنی 2500 سال پس از دورانی که دست هنرمند ايرانی تخت جمشيد را ساخت و در همان سرزمين و زير نظر و کنترل آيت الله خامنه ای، نقاشان هنرمند ايرانی اگر جز تمثال مبارک ايشان و همراهان شان را بکشند نه تنها به سختی می تواند اجازه ی نمايشگاه بگيرد بلکه بايد در فقر زندگی کند و خلاقيت و هنرش بپوسد و ويران شود، و شاعر و نويسنده اش برای انتشار نوشته هاشان پشت درهای وزارت ارشاد جوانی و زندگی ببازد، و فيلمساز و مهندس و معمار و متخصص و متفکرش بايد از ارائه ی تخصص و فکر خود دائم در هراس بوده و اکثرشان به نان شب شان محتاج باشند. به راستی کدام زمان، زمانه ی استبداد و جباريت است؟

نگاهی به تخت جمشيد و نگاهی به ليستی که باستانشناسان غربی و شرقی بر اساس مستندات تاريخی استخراج کرده اند نشان می دهد که کارگر سازنده ی تخت جمشيد، در زمانه ای که برده داری و بيگاری گرفتن از بردگان برای ساختن بناها در همه جای دنيا متداول بود، دستمزدی دريافت می کرد که ،به نسبت زمان، کارگر امروز ايرانِ زير نظر و کنترل آيت الله خامنه ای در حسرتش می سوزد. جباريت کدام است؟ در آنزمان نه رنسانس در غرب اتفاق افتاده بود، نه تحولات دوران صنعتی شدن يش آمده بود، و نه حقوق بشر و حق کار و ساعت کار را تعيين کرده بودند. اما در ايران هخامنشی کارگرانی که تخت جمشيد را ـ بعنوان کاخ ملل ـ ساختند از مرخصی و حقوق برخوردار بودند. اما اکنون کارگران سرزمين تحت کنترل آقای خامنه ای، در آغاز قرن بيست و يکم، ماه تا ماه حقوق نمی گيرند، و صدايشان اگر در آيد در زندان و شکنجه به سر می برند. جباريت کدام است؟

در 2500 سال پيش که در ديگر نقاط جهان سخنی از حقوق زنان نبود، و يک هزار سال پيش از ظهور اسلام که در شبه جزيره ی عربستان، به استناد کتاب ها و رساله های مورد تاييد آقای خامنه ای، «جاهليت» اعراب و زنده به گور کردن دختران برقرار بود، در همين تخت جمشيد مورد اشاره ی ايشان زنان متخصص و کارگری بکار مشغول بودند که دوشادوش مردها کار می کردند و برخی شان به عنوان سرکارگر و سرمهندس بر کارگران مرد نظارت داشتند و دستمزد بيشتری می گرفتند و، در عين حال، حق اداره زندگی خود و بچه هايشان را داشتند و از مزايای مرخصی برای زايمان و وجود مهد کودک استفاده می کردند.

و اکنون، در زمانه ای که اکثر مردمان جهان به درک و باور مفاهيمی چون برابری حقوق رسيده اند، زير نظر و کنترل ايشان، زنان ما همچنان با سنگسار زنده به گور می شوند و هر روز بيش از روز قبل به درون خانه ها رانده شده و مدام به آن ها گفته می شود که يادتان باشد، وظيفه ی اصلی شما زاييدن است و خدمت کردن به شوهرانتان.

در ايرانِ زير نظر و کنترل آيت الله خامنه ای زن ها اجازه ی تحصيل در برخی از رشته های دانشگاهی را ندارند به بهانه «سنگين بودن برای زن ها»، اما اين همان کارهايي است که در زمانه «جباريت و استبداد» مهندسين زن شاغل در ساختن تخت جمشيد آنها را به راحتی انجام می دادند.

و بالاخره، خليفه شييعيان، با آن چه که در تخت جمشيد گفتند، ثابت کردند که نسبت به ما ايرانی ها حتی از اسکندر نيز بيگانه ترند، چرا که اگر اسکندر (احتمالاً) تخت جمشيد را به آتش کشيد اما حداقل چون پا به دشت پاسارگاد نهاد، با احترام از پلکان آرامگاه کورش بزرگ بالا رفت تا به ياد ونام مردی استثنايي احترام بگذارد که اگرچه هموطن او نبود، و اگرچه دين او را نداشت، اما کسی بود که حقوق انسان ها را بی توجه به مذهب و آئين شان به رسميت شناخت، حتی در کشورهای مغلوب، هيچ مذهبی را بر ديگری برتری نداد، و سايه ساری گشود که ملت ها، و پيروان اديان مختلف در آن با آزادی و به شادمانی می زيستند؛ و اين تازه يکی از ده ها کاری است که کسانی چون آيت الله خامنه ای هنوز توان انجام نظايرش را حتی برای مردم سرزمينی که ظاهرا همدين و هموطن او هستند نيز نمی تواند انجام دهد.

[Dokhtar Bandari]

YouTube - سخنان بسیار بسیار جالب رهبرانقلاب درباره دانشجو،موسیقی و س�ر